Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

                                                   

                           Three Days Grace




Three Days Grace is a Canadian rock band formed in Norwood, Ontario, Canada in 1992, originally under the name Groundswell. After a breakup in late 1995, the band regrouped in 1997 under its current name with a line-up consisting of guitarist and lead vocalist Adam Gontier, drummer and backing vocalist Neil Sanderson, and bassist Brad Walst. In 2003, Barry Stock was recruited as the band's lead guitarist. The band is based inToronto.
After signing to Jive Records, Three Days Grace has released four studio albums, each at three-year intervals: Three Days Grace in 2003, One-X in 2006, Life Starts Now in 2009, and Transit of Venus in 2012. The first three albums have been RIAA certified platinum, platinum, and gold, respectively, in the United States,[7] whereas in Canada they have been certified by Music Canada as platinum, double platinum, and platinum, respectively.[8] The band have a string of number one songs on the Billboard Alternative Songs and Hot Mainstream Rock Tracks charts.
At the start of 2013, Three Days Grace announced that lead singer Adam Gontier was resigning from the band because of a "non-life threatening" health issue. Adam Gontier was replaced by My Darkest Days singer Matt Walst, the brother of bassist Brad Walst, shortly thereafter, who was confirmed as an official member in 2014.

Three Days Grace has its origins in a band called Groundswell, which formed in 1992 in Norwood, Ontario. They released one full-length album, Wave of Popular Feeling. The line-up consisted of vocalist Adam Gontier, drummer Neil Sanderson, bassist Brad Walst, lead guitarist Phil Crowe, and secondary guitarist Joe Grant. Most of the members were attending high school when the band initially formed.[9][10]
By the fall of 1995, Phil Crowe and Joe Grant had left Groundswell. In 1997, Gontier, Sanderson, and Walst regrouped and changed the band name to "Three Days Grace". According to Gontier, the name stands for a sense of urgency with the question being whether someone could change something in one's life if one had only three days to make a change.[11] Once in Toronto, the band became acquainted with local producer Gavin Brown. The band gave him several years of material that they had created since forming, and he "picked out what he called 'the golden nuggets'", according to Gontier.[12] Brown and the band polished the songs into a demo album which they gave to EMI Music Publishing Canada. The record label wanted to hear more material, and with Brown producing, the band created the song, "I Hate Everything About You", which attracted the interest of several record labels.[12] The band was soon signed to Jive Records after being sought out by the company's president.[9]
Three Days Grace (2003–2005)
After being signed to Jive, the band moved to Long View Farm, a studio in North Brookfield, Massachusetts to record their debut album.[12] The self-titled album was finished in Woodstock, New York and released on July 22, 2003.[9] It was met with generally mixed to favorable reviews. Dave Doray of IGN said of the album, "Mistakes? There's not many."[13] Allmusic reviewer Heather Phares said that on Three Days Grace, "the band's focus and adherence to alt-metal's formulas — coupled with tight songwriting and some unexpectedly pretty choruses — results in a strong tracks [sic] that are more memorable than the work of many of their peers".[14] She did criticize the album for its simplicity, concluding, "Three Days Grace are definitely one of the most accessible alt-metal bands of the 2000s; they just need to add some more distinctiveness to their sound."[14]
To support the eponymous album, in 2003 Three Days Grace released its first single, "I Hate Everything About You", the song whose demo had gotten the band its record deal.[12] The song received heavy airplay and rapidly became a widely recognizable song,[15][16][17] being labeled as the band's "breakout hit".[18] After acquiring lead guitarist Barry Stock in late 2003,[10] Three Days Grace toured continuously and extensively for nearly two years in support of their major label debut.[9] The album peaked at number nine on the Canadian Albums Chart[19] and number 69 on the Billboard 200,[20] and was certified platinum in the US by the RIAA in December 2004[21] and double platinum in Canada by the CRIA.[22]
One-X (2006–2008)
Around the time the band's first album became a mainstream success with the release of their first single, "I Hate Everything About You" followed by two more singles, "Just Like You" and "Home", Gontier developed an addiction to the prescription narcotic analgesicOxyContin. After finishing touring for their first album, the band knew they could not continue with the condition he was in, so in 2005, with the support of his family, friends and band members, Gontier checked himself into the Centre for Addiction and Mental Health(CAMH). While in treatment, Gontier began writing lyrics for songs regarding how he felt and what he went through in rehabilitation.[23][24]
Adam Gontier successfully completed treatment at CAMH. The band found a place suitable for further songwriting in Northern Ontario, in a cottage by themselves where they experimented, tested, and practiced songs. After three months at the cottage, they had about finished what would be on their second album. Gontier contributed lyrics about his experiences in rehab; the first single from One-X, titled "Animal I Have Become", features lyrics Gontier had written while getting sober. The second album contained at least four more such songs, including "Over and Over", "Gone Forever" and two more hit singles, "Pain" and "Never Too Late". In a 2006 interview, Gontier said that the album's material was more personal to him than the band's previous work because the material had come out of his experiences with despondence, drug abuse, and rehab, which had constituted the past two years of his life.[24][25]
The album, titled One-X, was released on June 13, 2006,[25] and was guitarist Barry Stock's recorded debut.[9] Gontier also performed live by himself at various rehabilitation centres as a "thank you" to the people who helped him get through his addiction and as an inspiration to others who were also dealing with addiction issues. In these performances, he would play songs like "Pain", "Animal I Have Become" and "Never Too Late" to encourage and motivate other people under treatment to overcome their addiction. Most, if not all of, these solo acoustic performances, called the "Three Days to Change" tour, took place while Three Days Grace toured to promote One-X. In November 2006 Gontier performed with the band at a special show at the CAMH in Toronto, where Gontier went for his own rehab. The audience, of about 250 people, included patients, radio contest winners, family and friends of the band and representatives from the band's label. Following the performance, Gontier did a 50-minute Q&A session which was filmed as part of the "Behind the Pain" documentary.[citation needed]

"Animal I Have Become"

MENU
0:00
"Animal I Have Become" reflects Gontier's regrets about the person he became during the Three Days Gracetour. "A few of us got really carried away, especially myself. I became somebody I didn't want to be."[17]
Problems playing this file? See media help.
One-X was met with mostly positive reviews. The Toronto Star complimented the album with a review title of "One CD worth buying..." and focused on its lyrics, saying, "The lyrics really speak out to you, especially if you're going through a tough time in your life."[26] Allmusic reviewer Corey Apar praised the music, saying it "remains catchy despite its lyrical darkness",[27] but pointed out that Three Days Grace is "hardly innovative" in their approach to writing music and that "further distinctive qualities" would help the band separate itself "from their alt-metal peers".[27]
One-X peaked at number two on the Canadian album chart[19] and at number five on the Billboard 200,[9] selling 78,000 copies in the US in its first week of release.[28] Its first single, "Animal I Have Become", was Three Days Grace's most successful, becoming 2006's most played rock song in Canada,[26] and the album helped Three Days Grace to become the number one rock artist in airplay in the US and Canada in 2007, with Billboard ranking them as the number one rock artist of 2007.[29] One-X was certified platinum by the RIAA in the US on August 30, 2007,[21] and double platinum by the CRIA in Canada in July 2007.[29][30]Three Days Grace toured the US and Canada throughout the second half of 2006 and all of 2007 in support of One-X.[31] In early 2008, they toured alongside Seether and Breaking Benjamin across the US.[16][32]
Life Starts Now (2009–2011)
From March to August 2008, and from January to April 2009, Three Days Grace recorded their third album at The Warehouse Studio in Vancouver, British Columbia, and Los Angeles, with producer Howard Benson, who had worked with them on their previous releases.[29][33][34] The album, entitled Life Starts Now, was released on September 22, 2009. Critics as well as band members have noted the album's departure from the angry tone of the band's previous releases into a lyrical style that is perceived as more optimistic.[35] According to guitarist Barry Stock, the album's theme centers around "a new sense of freshness" and the idea that "you don't have to be stuck in whatever it is you're dealing with. Whether it's good or bad, it's your choice to make a change".[33]
Life Starts Now debuted at number three on the Billboard 200, Three Days Grace's highest chart position, and sold 79,000 copies in its first week.[36] The album was met with mixed reviews. Ben Rayner of the Toronto Star gave the album a negative review, saying it possesses "no sound of its own, just a shallow range between Linkin Park and Nickelback".[37] According to Allmusic reviewer James Christopher Monger, who gave the album three out of five stars, Life Starts Now continues the theme of One-X, Gontier's personal demons, but with a "hint of sunlight".[35] He complimented the album, saying it "treats the well-worn metal themes of anger, isolation, heartache, and redemption with the kind of begrudging respect they deserve, pumping out a competent flurry of fist-bump anthems and world-weary, midtempo rockers".[35] A harsher negative review came from Ben Czajkowski from 411mania.com as he described the album as "Boring, bland, trite, tired, tried, and true".[38]
The first single from the album, "Break", was released on September 1, 2009.[29] Three Days Grace embarked on a 20-date Canadian tour lasting through November and December 2009.[39] They co-headlined a January–February 2010 tour of the US with Breaking Benjamin and Flyleaf,[40] and toured as the headlining act in the US with support from Chevelle and Adelitas Way from March to April 2010.[citation needed]
Life Starts Now was nominated for Best Rock Album at the 2010 Juno awards,[41] but lost to Billy Talent III.[citation needed]
Three Days Grace went on tour with Nickelback and Buckcherry on the Dark Horse Fall 2010 Tour. They toured with My Darkest Days starting in March 2011,[42] and later joined Avenged Sevenfold on their spring "Welcome to the Family" tour in 2011.[citation needed]They toured with acts such as Avenged Sevenfold and Bullet For My Valentine on the Rockstar Energy Drink Uproar tour from August 2011 to October 2011.[citation needed]
Transit of Venus and Gontier's departure (2012–2013)
On October 7, 2011, RCA Music Group announced it was disbanding Jive Records along with Arista Records and J Records, and moving all the artists signed to the three labels to its RCA Records brand, including Three Days Grace.[43][44]
On June 5, 2012, the same day as Venus' visible transit across the sun, the band announced that their fourth studio album would be called Transit of Venus which was set to be released on October 2, 2012.[45] They created an early promotional video that was released on their website, featuring clips of them in the studio as well as footage of the physical transit of Venus. Due to the rarity of this occurrence, they created the slogan, "Some things will never happen again in your lifetime", reflecting both this uncommon occurrence as well as the mood that the lyrics and music would most likely take on.[45][46] The first single from the album, "Chalk Outline", was released on August 14.[47]
On January 9, 2013, Three Days Grace announced that Adam Gontier was resigning from the band.[48] Brad Walst's brother Matt, of My Darkest Days, replaced him on tour with the band as lead vocalist. They cited a health issue of Adam Gontier's as the reason for his sudden departure.[48] Since the departure, Gontier has formed a new band and plans on releasing new music shortly.[citation needed]
On January 16, 2013, it was reported that the band described details of Gontier's departure as being abrupt and unexplained.[49] Later, contrary to belief that Gontier had turned again to his addictions, he explained that he was simply ready to start a new chapter in his life, stating, "After twenty years of being part of an ever evolving band, I have been inspired by life, to move on and to continue to evolve on my own terms.".[50] Since his departure from Three Days Grace, Gontier had begun his solo career with the "Adam Gontier Solo Tour", with shows on the Ink Life tour and acoustic sets in venues such as Revolver's E-Cig Lounge in Ohio.
Three Days Grace commenced their 2013 tour in Moline, IL along with Shinedown and P.O.D. with Matt Walst as touring lead singer.[51] He was substituting and was not an official member of Three Days Grace,[citation needed] until a post to the band's official website on March 28, 2014 confirmed he was the new lead singer.[52]
New vocalist and future plans (2014–present)
On March 28, 2014, Three Days Grace confirmed Matt Walst had become the official replacement for Adam Gontier. With the announcement, the band said, "Your first taste of new Three Days Grace may be even sooner than you think. Stay tuned."[52] During an interview on July 19, 2013 with 99.9 KISW in Seattle, Neil Sanderson confirmed they are currently working on a new album and they have already recorded half of it. He stated, "We're really amped-up about it, it's got a new energy. It's a little heavier, and it's just more aggressive and it's just got this fresh vibe."[53] On April 1, 2014, the band released a new track titled "Painkiller" on the iTunes Store.[54] It was released to US Rock radio on April 8, 2014.[55] On June 6, 2014, "Painkiller" reached No. 1 on the Mainstream Rock Charts, making it as the 12th No. 1 single the band has released.[citation needed]
Awards
Three Days Grace has been recognized for their musical efforts through several awards and nominations. In 2007, the band was ranked by Mediabase as the top artist in airplay across all rock formats in the US and Canada,[29] and Billboard named them Rock Artist of the Year.[29] Three Days Grace has been nominated for four Juno Awards, including New Group of the Year for 2004.[56] "I Hate Everything About You" was nominated for Best Rock Video and People's Choice: Favourite Canadian Group at Much Music Awards.[57]In 2007, they were nominated for Best Group of the Year, and their album One-X was nominated for Album of the Year.[58] The band's first single from One-X, "Animal I Have Become", was Canada's most-played rock song in 2006[26] and won that year's Mediabase award for the most-played rock song on radio.[59] "Never Too Late" was nominated for Best Video and Best Rock Video and "Pain" was nominated for Best International Video by a Canadian and People's Choice: Favorite Canadian Group at Much Music Awards.[60]
In 2010, Life Starts Now was nominated for best Rock Album at the Juno awards but lost to Billy Talent III. In 2010, "Break" was nominated for Best Post Production Video and Best Rock Video of the year at Much Music Awards.On Fuse.tv. "Break" was nominated for "Best Single" and Life Starts Now won for "Best Album" at the Casby Awards.
Band members
Current members
Matt Walst – lead vocals (2013–present)
Barry Stock – guitars (2003–present)
Brad Walst – bass, backing vocals (1997–present)
Neil Sanderson – drums, percussions, keyboards, backing vocals, programming (1997–present)
Current tour members
Dani Rosenoer - keyboards, backing vocals, programming (2012-present)
Former members
Adam Gontier – lead vocals, guitars (1997–2013)[64][65]
Timeline

Discography
Main article: Three Days Grace discography
Studio albums
Three Days Grace (2003)
One-X (2006)
Life Starts Now (2009)
Transit of Venus (2012)
Tours
One-X tour (co-headline with Breaking Benjamin and Seether) (2006)
Life Starts Now tour (co-headline with Breaking Benjamin and Flyleaf) (2009)
Welcome to the Family tour (with Avenged Sevenfold, Sevendust, & Bullet For My Valentine) (2011)
Uproar Festival (2011)
Special club shows (2012)
Transit of Venus tour (co-headline with Shinedown and P.O.D) (2013)



                                                                                                  


















                                                              Skillet 





Οι Skillet είναι χριστιανικό χαρντ ροκ συγκρότημα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που έχει προταθεί δύο φορές για Βραβείο Γκράμι. Οι Skillet έχουν κυκλοφορήσει οκτώ άλμπουμ και τα τελευταία 13 χρόνια, έχουν εκτίνει τον ήχο τους σε διάφορα ήδη της ροκ, όπως Χαρντ ροκ, Συμφωνική ροκ, κλπ. Τον Μάρτιο του 2010, είχαν πουλήσει 1,6 εκατομμύρια άλμπουμ σε όλο τον κόσμο.
Μέλη
John Cooper, Korey Cooper, Ben Kasica, Jen Ledger

Δισκογραφία
Skillet (1996)
Hey You, I Love Your Soul (1998)
Invincible (2000)
Alien Youth (2001)
Collide (2003)
Comatose (2006)
Awake (2009)

Rise (2013)






























Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

                                            Metallica




Οι Metallica είναι ένα Heavy Metal συγκρότημα από τις ΗΠΑ. Ιδρύθηκαν στις 28 Οκτωβρίου 1981, όταν ο τότε νεαρός Λαρς Ούλριχ (Lars Ulrich) έβαλε στους δρόμους αγγελίες στις οποίες ζητούσε άτομα για δημιουργία συγκροτήματος. Πιο συγκεκριμένα, ζητούσε 2 κιθαρίστες και έναν μπασίστα με τους οποίους θα έφτιαχνε συγκρότημα. Απάντησε στην αγγελία ο Τζέιμς Χέτφιλντ (James Hetfield) ο οποιος έπαιζε ρυθμική κιθάρα. Οι δυο τους έκαναν μια πρόβα αλλά ο Χέτφιλντ δεν ενθουσιάστηκε τόσο, και δεν τον ξαναπήρε τηλέφωνο. Ο Ούλριχ άρχισε πάλι να ψάχνει άτομα και τότε ο Χέτφιλντ τον πήρε τηλέφωνο ζητώντας να κάνουν άλλη μια πρόβα. Αργότερα γνώρισαν τον σολίστα Ντέιβ Μαστέιν (Dave Mustaine), ο οποίος μπήκε στο συγκρότημα αλλά αργότερα απολύθηκε λόγω χρήσης ουσιών και κακής συμπεριφοράς. Ύστερα γνώρισαν τον μπασίστα Κλιφ Μπάρτον (Cliff Burton), και τον, Φιλιππινέζικης καταγωγής, Κερκ Χάμμετ (Kirk Hammet) και έφτιαξαν ένα ολοκληρωμένο συγκρότημα. Με πωλήσεις 57 εκατομμυρίων άλμπουμ στις ΗΠΑ (RIAA Total Sales), και 40 εκατομμύρια άλμπουμ εκτός αυτών, το τελικό νούμερο των πωλήσεων φτάνει περίπου τα 100 εκατομμύρια δίσκους. Το συγκρότημα είναι ένα απ' τα πιο επιτυχημένα heavy metal συγκροτήματα στην ιστορία, ενώ γενικά κατατάσσεται 7ο, με βάση τις πωλήσεις, στην ως τώρα Αμερικάνικη μουσική ιστορία.
Με δεδομένο έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της Heavy Metal μουσικής, ειδικά της Thrash Metal, (οι Μetallica θεωρούνται οι επικεφαλής των "τεσσάρων μεγάλων" του Αμερικάνικου Thrash Metal της σκηνής του Bay Area, περιοχή του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, στους οποίους συγκαταλέγονται και οι Megadeth, οι Slayer και οι Anthrax)[1] στα μέσα της δεκαετίας του 1980, το συγκρότημα απευθύνθηκε σε ένα πιο πλατύ κοινό από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και μετά, αλλάζοντας τη μουσική του νοοτροπία, στρεφόμενο προς πιο Rock ήχους. Επίσης θεωρήθηκαν πρωτοπόροι στο Speed Metal με την κυκλοφορία του παρθενικού τους άλμπουμ,του Kill 'em All.
Πίνακας περιεχομένων  
1 Οι Metallica τη δεκαετία του 1980
1.1 Kill'em All και Ride the Lightning (1983–1984)
1.2 Master of Puppets (1984-1986)
1.3 Θάνατος του Μπάρτον και το Garage Days Re-revisited (1986-1987)
1.4 ...And Justice for Αll (1988)
2 Οι Metallica τη δεκαετία του 1990
2.1 Metallica (The Black Album)
2.2 Live Shit: Binge & Purge
2.3 Load και ReLoad
2.4 Garage.Inc
2.5 S&M
3 Τα νεότερα χρόνια
3.1 St.Anger
3.2 Death Magnetic
3.3 Lulu
3.4 Beyond Magnetic
4 Βραβεία
5 Δισκογραφία
6 Σχετική βιβλιογραφία
7 Παραπομπές
8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Οι Metallica τη δεκαετία του 1980

Οι Metallica δημιουργήθηκαν στο Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, στις αρχές του 1981 όταν ο ντράμερ Λαρς Ούλριχ έβαλε μια αγγελία στην εφημερίδα "The Recycler" που έλεγε: «Ντράμερ αναζητά άλλους metal μουσικούς για να τζαμάρουν με τους Tygers of Pan Tang,Diamond Head και Iron Maiden».[2] Οι κιθαρίστες Τζέιμς Χέτφιλντ και Χιούγκ Τάννερ (Hugh Tanner) απάντησαν στην αγγελία. Αν και δεν είχε φτιάξει ακόμα συγκρότημα, ο Ούλριχ ρώτησε τον Μπράιαν Σλάγκελ (Brian Slagel), ιδρυτή της Metal Blade Records, αν μπορούσε να ηχογραφήσει ένα τραγούδι το οποίο θα έμπαινε στο επερχόμενο CD της εταιρείας, το Metal Massacre. Ο Σλάγκελ αποδέχτηκε, και ο Ούλριχ έβαλε τον Χέρφιλντ στην θέση του τραγουδιστή και ρυθμικού κιθαρίστα.[2] Το συγκρότημα επίσημα δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 1981, 6 μήνες μετά από αυτή την πρώτη συνάντηση.[3]


Το logo του συγκροτήματος
Ο Ούλριχ ήταν αυτός που έδωσε το όνομα Metallica στο συγκρότημα του. Αργότερα έβαλε άλλη μια αγγελία, πάλι στην εφημερίδα "The Recycler", για μια θέση lead κιθαρίστα. Ο σολίστας Ντέιβ Μαστέιν απάντησε και όταν ο Χέτφιλντ και ο Ούλριχ είδαν τις ακριβές συσκευές του, τον έβαλαν αμέσως στο συγκρότημα. Στις αρχές του 1982 κυκλοφόρησαν το πρώτου τους τραγούδι, με το όνομα Hit the Lights για την συλλογή της Metal Blade Records, Metal Massacre Ι.,[2] ενώ έπαιξαν το κομμάτι και στην πρώτη τους ζωντανή παράσταση, στις 14 Μαρτίου 1982, στο Radio City στο Αναχέιμ της Καλλιφόρνια.[4] Την εποχή αυτή το συγκρότημα αποτελούνταν από τον Χέτφιλντ, τον Ούλριχ, τον Μαστέιν και τον Ρον ΜακΓκόβνεϊ (Ron McGovney) που είχε αναλάβει ρόλο μπασίστα.
Το χειμώνα του '82, ο Χέτφιλντ και ο Ούλριχ πήγαν σε ένα νυχτερινό κέντρο όπου έπαιζαν διάφορα συγκροτήματα, και εκεί γνώρισαν τον μπασίστα Κλιφ Μπάρτον, στον οποίο πρόσφεραν την αντίστοιχη θέση στους Metallica. Η πρώτη ζωντανή εμφάνιση των Metallica με τον Μπάρτον ήταν στο κλαμπ The Stone, τον Μάρτιο του 1983, και η πρώτη ηχογράφηση με τον Βurton ήταν στο demo τους, Megaforce.[5] Αργότερα, τα μέλη του συγκροτήματος αποφάσισαν να διώξουν τον Μαστέιν λόγω χρήσης ναρκωτικών και αλκοόλ.[6] Τότε, ο lead κιθαρίστας των Exodus, Κιρκ Χάμμετ, ανέλαβε τη θέση του Μαστέιν στους Metallica. Μετά την έξοδό του από τους Metallica, ο Μαστέιν δημιούργησε το συγκρότημα Megadeth. Σε διάφορες συνεντεύξεις του τα επόμενα χρόνια είχε εκφραστεί με αποδοκιμασία για τα μέλη των Metallica, και κυρίως του αντικαταστάτη του, Χάμμετ.
Kill'em All και Ride the Lightning (1983–1984)
Οι Metallica ταξίδεψαν στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης για να ηχογραφήσουν το πρώτο τους άλμπουμ, το Metal up your Ass, με καθήκοντα παραγωγού στον Πολ Κούρσιο (Paul Curcio). Εξαιτίας μιας διαφωνίας μεταξύ της δισκογραφικής εταιρείας και του συγκροτήματος, το άλμπουμ μετονομάστηκε σε Kill'em All. Το Kill'em All εκδόθηκε από την Megaforce Records στις ΗΠΑ το 1983 και ήταν το πρώτο speed metal των Metallica. Μπήκε στην 120 θέση των Billboard Charts, και αν και δεν ήταν μεγάλη επιτυχία, έχτισε τα θεμέλια για την άνοδο των Metallica. Το συγκρότημα για να γιορτάσει την έκδοση του έκανε μια περιοδεία με τους Raven με όνομα Kill'em All for One tour. Τον Φεβρουάριο του 1984 το συγκρότημα υποστήριξε τους Venom στο Seven Dates of Hell tour όπου έπαιξαν μπροστά σε 7.000 κόσμο. Τα σίνγκλς του ήταν τα: Whiplash, Seek and Destroy και Jump in the Fire.
Το άλμπουμ τους Ride the Lightning εκδόθηκε το 1984. στα Sweet Silence Studios στην Κοπεγχάγη της Δανίας, και έφτασε στην 100 θέση στα Billboard Charts. Ένα γαλλικό τυπογραφείο εκτύπωσε κατά λάθος τα εξώφυλλα του άλμπουμ με πράσινο χρώμα, κάτι που τώρα υπάρχει μέσα σε πολλές συλλογές θαυμαστών τους. Το άλμπουμ είχε 4 σινγκλς: For Whom the Bell Tolls, Fade to black, Creeping Death και το instrumental The Call of Ktulu. Ο Μαστέιν πήρε την πνευματική ιδιοκτησία των Ride the Lightning και The Call of Ktulu.
Master of Puppets (1984-1986)[Επεξεργασία
O πρόεδρος της Elektra Records A&R, Μάικλ Άλαγκο (Michael Alago) και ο συν-ιδρυτής της Q-Prime Management Cliff πήγαν σε μια συναυλία των Metallica τον Σεπτέμβριο του 1984. Αφού εντυπωσιάστηκαν από αυτό που είδαν, έγραψαν τους Metallica στην Elektra Records και τους έκαναν πελάτες της Q-Prime Management. Η μεγάλη επιτυχία οδήγησε τους Metallica στην δημιουργία του Creeping Death EP το οποίο πούλησε 40.000 αντίγραφα στις ΗΠΑ. Οι Metallica έκαναν την πρώτη τους μεγάλη περιοδεία στην Ευρώπη με τους Tank σε μέγιστο αριθμό ατόμων, 1.300 Γυρνώντας στις ΗΠΑ έκαναν μια περιοδεία με τους W.A.S.P και του Armored Saint για υποστήριξη. Οι Metallica έπαιξαν στην μεγαλύτερη συναυλία τους στο φεστιβάλ Mosters of Rock στις 17 Αυγούστου 1985, με τους Bon Jovi και τους Ratt στο πάρκο Ντόνιγκτον στην Αγγλία, μπροστά σε 70.000 κόσμο. Σε μια συναυλία στο Όκλαντ της Καλιφόρνιας, στο φεστιβάλ Day on the Green οι Metallica έπαιξαν μπροστά σε 60.000 κόσμο.
Το Master of Puppets ηχογραφήθηκε στα Sweet Silence studios, εκδόθηκε τον Μάρτιο του 1986 και έφτασε στην 29 θέση των Billboard Charts μένοντας εκεί για 72 εβδομάδες. Το άλμπουμ ήταν το πρώτο του συγκροτήματος που έγινε χρυσό στις 4 Νοεμβρίου 1986 και έξι φορές πλατινένιο το 2003. Ο Steve Huey του Allmusic θεώρησε το άλμπουμ το καλύτερο εγχείρημα τους. Μετά την έκδοση του άλμπουμ οι Metallica έκαναν μια περιοδεία με τον Όζι Όσμπορν στις ΗΠΑ. Τα σινγκλς είναι τα: Master of Puppets, Battery και Welcome Home(Sanitarium).
Θάνατος του Μπάρτον και το Garage Days Re-revisited (1986-1987)

Ένα μνημείο του Burton στο Ljungby, Σουηδία
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1986 κατά τη διάρκεια της περιοδείας Damage.Inc, τα μέλη του συγκροτήματος τράβηξαν κάρτες για το που θα κοιμηθεί ο καθένας μέσα στο λεωφορείο. Ο Μπάρτον νίκησε και διάλεξε να κοιμηθεί στο κρεβάτι του Χάμμετ. Τα ξημερώματα κοντά στο Dörarp της Σουηδίας ο οδηγός του λεωφορείου έχασε τον έλεγχο και το λεωφορείο γλίστρησε, κάνοντας το να αναποδογυρίσει πολλές φορές. Ο Ούλριχ, o Χάμμετ και ο Χέτφιλντ δεν είχαν σοβαρά τραύματα όμως ο Μπάρτον καταπλακώθηκε από το λεωφορείο και πέθανε. Ο Χέτφιλντ θυμάται ότι είπε: «Είδα το λεωφορείο να στέκεται πάνω του και τα πόδια του να φαίνονται μόνο. Φρίκαρα. Ο οδηγός προσπαθούσε να βγάλει το λεωφορείο από την θέση του. Πήγα και του είπα, "Mην το κάνεις αυτό!". Ήθελα να τον σκοτώσω εκείνη την μέρα.» Ο θάνατος του Μπάρτον έκανε αβέβαιο το μέλλον των Metallica. Τελικά, τα 3 μέλη αποφάσισαν ότι ο Μπάρτον θα ήθελε να συνεχίσουν, και με τις ευλογίες της οικογένειας του, το συγκρότημα συνέχισε.
Περίπου 40 άτομα πήγαν στις οντισιόν των Metallica, ανάμεσά τους οι παιδικοί φίλοι του Χάμμετ, Λες Κλέιπουλ (Les Claypool) των Primus, Τρόυ Γκρέγκορυ (Troy Gregory) των Prong και ο Τζέισον Νιούστεντ (Jason Newsted) των Flotsam and Jetsam. Ο Νιούστεντ έμαθε όλα τα τραγούδια των Metallica και μετά από την οντισιόν οι Metallica τον κάλεσαν στο Tommy's Joynt στο Σαν Φρανσίσκο. Οι Χέτφιλντ, Ούλριχ και Χάμμετ αποφάσισαν ότι ο Νιούστεντ μπορούσε να αντικαταστήσει τον Μπάρτον και η πρώτη του ζωντανή εμφάνιση με τους Metallica ήταν στο Country club στην Ρισέντα της Καλιφόρνιας. Λέγεται πως οι Metallica για να τον "εντάξουν" στην παρέα τους του έδωσαν να φάει μια μπάλα από γουασάμπι.
Οι Metallica τέλειωσαν την περιοδεία τους στους πρώτους μήνες του 1987 και τον Αύγουστο του έτους εκδόθηκε ένα EP (Extended Play) με όνομα The $5.98 E.P.: Garage Days Re-Revisited. Το ΕΡ περιείχε 5 κομμάτια με διασκευές τραγουδιών άλλων καλλιτεχνών και ηχογραφήθηκε για να δοκιμάσουν τον ήχο του νέου τους studio, το ταλέντο του Νιούστεντ και να ανακουφιστεί το στρες και η θλίψη από τον θάνατο του Μπάρτον. Ένα βίντεο με όνομα Cliff'em All εκδόθηκε το 1987 που έδειχνε την ζωή του Μπάρτον στα τρία του χρόνια με τους Metallica. Το βίντεο περιέχει τραγούδια από live εμφανίσεις των Metallica από την εποχή του Μπάρτον, σκηνές από την καθημερινή ζωή τους και κάποια ακυκλοφόρητα σόλο του Μπάρτον από live στιγμές.
...And Justice for Αll (1988)[Επεξεργασία 
Το ...And Justice for All ήταν το πρώτο studio άλμπουμ των Metallica μετά τον θάνατο Μπάρτον και εκδόθηκε το 1988. Το άλμπουμ ήταν μια εμπορική επιτυχία παίρνοντας την 6 θέση στα Billboard Charts και παίρνοντας θέση στο Top 10. Το άλμπουμ έγινε πλατινένιο μετά από 9 εβδομάδες. Το μπάσο του Νιούστεντ είχε χαμηλωθεί, ως ένα κομμάτι πειράγματος που δεχόταν, και οι μουσικές του ιδέες αγνοούνταν (αν και έγραψε ένα τραγούδι δικό του, το Blackened). Υπήρχαν παράπονα για την παραγωγή του άλμπουμ: o Steve Huey του περιοδικού Allmusic έγραψε ότι τα ντραμς και οι κιθάρες είχαν πολύ τρέμουλο και βάθος. Η πειριοδεία Damaged Justice ακολούθησε αυξάνοντας τη διασημότητα του.
Το 1989, οι Metallica πήραν την πρώτη τους υποψηφιότητα για Βραβείο Γκράμι, στην κατηγορία Best Hard Rock/Metal Performance Vocal or Instrument. Αν και οι Metallica ήταν το φαβορί, το βραβείο δόθηκε στους Jethro Tull για το άλμπουμ Crest of a Knave. Το αποτέλεσμα οδήγησε σε αντιπαράθεση μεταξύ των φαν και του τύπου, ενώ οι Metallica καθόταν πίσω από την σκηνή περιμένοντας να πάρουν βραβείο για την παράσταση του τραγουδιού One. Οι Jethro Tull είχαν συμβουλευτεί να μην γιορτάσουν την επιτυχία τους, καθώς όλος ο κόσμος περίμενε τους Metallica να νικήσουν. Τα βραβεία γράφτηκαν στην εφημερίδα Entertainment Weekly ως ένα από τα «10 μεγαλύτερα προβλήματα των Γκράμι». Τρία χρόνια αργότερα, Ο Ούλριχ αναφέρθηκε στα βραβεία του 1989 όταν έπαιρνε Γκράμι λέγοντας «Πρέπει να ευχαριστήσουμε τους Jethro Tull που δεν έβγαλαν άλμπουμ φέτος»".
Οι κριτικές αυτές οδήγησαν την επιτροπή των Βραβείων στον διαχωρισμό της κατηγορίας σε Best Hard Rock Performance και Best Metal Performance, από την επόμενη κιόλας χρονιά. Το 1990 οι Metallica κατέκτησαν το πρώτο τους βραβείο Γκράμι στην καινούρια κατηγορία (Best Metal Performance) για το One, ενώ και τα επόμενα 2 χρόνια ήταν οι νικητές της κατηγορίας (το 1991 για την covered έκδοση του τραγουδιού των Queen Stone Cold Crazy και το 1992 για το άλμπουμ Metallica).
Μετά την έκδοση του ...And Justice for All οι Metallica έβγαλαν το πρώτο τους βίντεο κλιπ, για το σινγκλ One. Το βίντεο τραβήχτηκε σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο και αναμείχθηκε με σκηνές από την ταινία Johnny got his Gun. Οι Metallica πήραν τα πνευματικά δικαιώματα για την ταινία. Το αναμειγμένο βίντεο δόθηκε στο MTV, αν και στο MTV είχαν απαγορεύσει τις αναμεμειγμένες εκδόσεις. Τελικά το κανάλι αποδέχτηκε την αναμειγμένη έκδοση και το βίντεο ήταν η πρώτη έκθεση των θεατών του στους Metallica. Το βίντεο πήρε την 38η θέση το 1999 στα «100 Καλύτερα βίντεο όλων των εποχών» του MTV.
Τα σιγκλς του άλμπουμ είναι: "Eye of the Beholder" · "Harvester of Sorrow" · "…And Justice for All" · "One"
Οι Metallica τη δεκαετία του 1990

Επέκταση
Αυτή η ενότητα του λήμματος χρειάζεται επιπλέον πληροφορίες. Μπορείτε να βοηθήσετε στην περαιτέρω ανάπτυξή της.

Metallica (The Black Album)[Επεξεργασία
Τον Οκτώβριο του 1990 εκδόθηκε το Black Album το οποίο πούλησε 650.000 αντίγραφα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Πήρε την πρώτη θέση στα Billboard Charts και είναι το 25ο πιο επιτυχημένο άλμπουμ στην Αμερική. Τα σινγκλς είναι: "Enter Sandman" · "Don't Tread on Me" · "The Unforgiven" · "Nothing Else Matters" · "Wherever I May Roam" · "Sad but True".
Live Shit: Binge & Purge[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1993 εκδόθηκε το πρώτο live άλμπουμ των Metallica, το Live Shit: Binge & Purge, το οποίο περιείχε 3 CD και 3 κασέτες VHS. Κατέκτησε την 26η θέση στα Billboard Charts και έχει γίνει 15 φορές πλατινένιο.
Load και ReLoad
Το 1996 εκδόθηκε το Load το οποίο κατέλαβε την 1η θέση στα Billboard Charts. Έχει γίνει χρυσό στην Μεγάλη Βρετανία και μέχρι σήμερα έχει πουλήσει 5 εκατομμύρια αντίγραφα. Το 1997 βγήκε το ReLoad το οποίο λέγεται ότι είναι το δεύτερο μισό του Load. Έχει ακριβώς τα ίδια στατιστικά με το προηγούμενο του άλμπουμ. Τα σινγκλς είναι: Until It Sleeps" · "Ain't My Bitch" · "Hero of the Day" · "Mama Said" · "King Nothing" · "Bleeding Me" · "The Memory Remains" · "The Unforgiven II" · "Fuel" · "Better than You".
Garage.Inc[Επεξεργασία 
Το 1998 εκδόθηκε το Garage.Inc το οποίο είναι cover album από τους Metallica. Περιέχει όλο το Garage Days Re-revisited και τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Πήρε την 2η θέση στα Billboard Charts και έχει πουλήσει πάνω από 5 εκατομμύρια αντίγραφα μέχρι σήμερα. Τα σινγκλς είναι: "Turn the Page" · "Whiskey in the Jar" · "Die, Die My Darling".
S&M[Επεξεργασία
Το 1999 εκδόθηκε το 2ο live άλμπουμ των Metallica, το S&M, το οποίο ήταν το τελευταίο άλμπουμ του Τζέισον Νιούστεντ με τους Metallica. Πρόκειται για μια ηχογράφηση των Metallica από το θέατρο Berkeley Community Theatre με την συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας του Σαν Φρανσίσκο, υπό την διεύθυνση του Μάικλ Κάμεν (Michael Kamen). Η ηχογράφηση έγινε σε δύο παραστάσεις, στις 21 και 22 Απριλίου του 1999. Κατά κύριο λόγο περιέχει παλαιότερα τραγούδια του συγκροτήματος, αλλά και δύο νέα τραγούδια, το «No Leaf Clover» και το «Human», καθώς και μια έκδοση του «The Ecstasy of Gold» του Ένιο Μορικόνε.
Το άλμπουμ πήρε την 2η θέση στα Billboard Charts και πούλησε πάνω από 6 εκατομμύρια άλμπουμ. Επίσης έγινε 6 φορές πλατινένιο. Το μοναδικό σινγκλ είναι το No Leaf Clover.
Τα νεότερα χρόνια

Επέκταση
Αυτή η ενότητα του λήμματος χρειάζεται επιπλέον πληροφορίες. Μπορείτε να βοηθήσετε στην περαιτέρω ανάπτυξή της.

St.Anger[Επεξεργασία 
Το 2003 εκδόθηκε το 8ο στούντιο άλμπουμ των Metallica, το St. Anger. Το άλμπουμ κατέλαβε την 1η θέση στα charts 30 χωρών και δέχτηκε σκληρή κριτική από διάφορα περιοδικά. Τα singles είναι: "St. Anger" · "Frantic" · "The Unnamed Feeling" · "Some Kind of Monster". Τη θέση του μπασίστα κάλυψε ο παραγωγός του άλμπουμ (καθώς και του The Black Album) Bob Rock, καθώς ο Τζέισον Νιούστεντ (Jason Newsted) έφυγε από το συγκρότημα το 2001, τόσο στα τότε live των Metallica όσο και στο St. Anger. Στις 24 Φεβρουαρίου 2003, μετά από ακροάσεις, οι Metallica επιλέγουν ως νέο τους μπασίστα τον Ρόμπερτ Τρουχίγιο (Robert Trujillo).
Death Magnetic[Επεξεργασία
Στις 12 Σεπτεμβρίου 2008 εκδόθηκε το 9ο άλμπουμ των Metallica, το Death Magnetic, το οποίο κατέλαβε την πρώτη θέση στα Billboard Charts και οδήγησε τους Metallica να βραβευτούν ως το μόνο συγκρότημα που έχει 5 no1 άλμπουμ. Τα σίνγκλς είναι: "The Day That Never Comes" · "My Apocalypse" · "Cyanide" · "The Judas Kiss" · "All Nightmare Long" · "Broken, Beat & Scarred".
Lulu[Επεξεργασία
Αφού συμμετείχαν στις συναυλίες των «Τεσσάρων Μεγάλων» στην Ευρώπη και την Αμερική το 2010 και το 2011 (μαζί με τους Slayer, Megadeth, και Anthrax), στις 15 Ιουνίου 2011 οι Metallica ανακοίνωσαν την συνεργασία τους με τον Λου Ριντ των The Velvet Underground. Η συνεργασία αυτή κυκλοφόρησε σε διπλό δίσκο στα τέλη Οκτωβρίου του 2011 με τον τίτλο Lulu. Το νέο άλμπουμ περιέχει 10 τραγούδια, οι στοίχοι των οποίων είναι γραμμένοι από τον Reed, ενώ η μουσική από τον Reed και τους Metallica.
Beyond Magnetic[Επεξεργασία 
Το Beyond Magnetic περιέχει 4 τραγούδια τα οποία δεν συμπεριλήφθηκαν στο Death Magnetic κυρίως λόγω φυσικών περιορισμών (χωρητικότητα CD). Τα τραγούδια αυτά είναι: "Hell And Back", "Hate Train", "Just A Bullet Away", "Rebel of Babylon", και εκτελέστηκαν live ένα διαφορετικό τραγούδι ανά ημέρα στα 30th anniversary shows των Metallica. Το EP κυκλοφόρησε στις 30 Ιανουαρίου 2012 σε CD, και πούλησε 36.000 αντίτυπα κατά την πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας του. Έχει συνολική διάρκεια 29 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα.
Βραβεία[Επεξεργασία

Το έμβλημα που δείχνει την ένταξη των Metallica στα Hall of Fame (Bay Area Music Award)
Μεταξύ άλλων βραβείων που έχουν κατακτήσει, ξεχωρίζουν τα παρακάτω:
Βραβεία Grammy:[11]
1990: Best Metal Performance – «One»
1991: Best Metal Performance – «Stone Cold Crazy»
1992: Best Metal Performance – Metallica (άλμπουμ)
1999: Best Metal Performance – «Better than You»
2000: Best Hard Rock Performance – «Whiskey in the Jar»
2001: Best Rock Instrumental Performance – «The Call of Ktulu» με τον Michael Kamen και την συμφωνική ορχίστρα του Σαν Φρανσισκο.
2004: Best Metal Performance – «St. Anger»
2009: Best Metal Performance – «My Apocalypse»
2009: Best Recording Package - Death Magnetic (άλμπουμ)
MTV Video Music Awards:
1992: Best Metal Video – «Enter Sandman»
1996: Best Metal Video – «Until It Sleeps»
American Music Awards:
1996: Favorite Artist: Heavy Metal/Hard Rock: Metallica – Load (άλμπουμ)
1996: Favorite Metal/Hard Rock Song – «Until It Sleeps»
Billboard Music Awards:
1997: Billboard Rock and Roll Artist of the Year – Metallica (RIAA Diamond Award)
1999: Catalogue Artist of the Year – Metallica
1999: Catalogue Album of the Year – Metallica (άλμπουμ)
Kerrang! Awards:
2003: Hall of Fame – Metallica
Δισκογραφία

Έτος Άλμπουμ Η.Π.Α. Αγγλία Γερμανία Νορβηγία Φινλανδία Σουηδία Ολλανδία Αυστρία Αυστραλία Καναδάς Επίπεδο βράβευσης ΗΠΑ
1983 Kill 'em All 120 - - - 12 28 - 129 55 - 3 x Πλατινένιος
1984 Ride the Lightning 100 87 - 40 9 22 - 126 37 - 6 x Πλατινένιος
1986 Master of Puppets 29 41 31 34 7 14 - 111 33 54 6 x Πλατινένιος
1988 ...And Justice for All 6 4 5 8 8 5 39 12 16 13 8 x Πλατινένιος
1991 Metallica (Black Album) 1 1 1 1 4 1 1 5 1 1 16 x Πλατινένιος
1993 Live Shit Binge And Purge (Live) 26 - 68 32 81 149 - - 18 - 15 x Πλατινένιος
1996 Load 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 5 x Πλατινένιος
1997 ReLoad 1 4 1 1 1 1 1 1 2 2 4 x Πλατινένιος
1998 Garage Inc. 2 29 1 1 1 1 8 3 2 - 5 x Πλατινένιος
1999 S&M 2 33 1 1 2 1 - 7 1 - 6 x Πλατινένιος
2003 St. Anger 1 3 1 1 1 1 2 1 1 1 2 x Πλατινένιος
2008 Death Magnetic 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 2 x Πλατινένιος













Σάββατο 11 Μαΐου 2013

                     Λαυρέντης Μαχαιρίτσας


  

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, γεννημένος στο Βόλο στις 5 Νοεμβρίου 1956, είναι Έλληνας μουσικός, τραγουδοποιός και ερμηνευτής της ελληνικής ροκ σκηνής.

Βιογραφικά στοιχεία  
Ο Μαχαιρίτσας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1956 στο Βόλο. Από πολύ μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με την μουσική. Αργότερα θα εργαστεί χειρωνακτικά στην αποθήκη κάποιας δισκογραφικής εταιρείας, στην οποία αργότερα κατά σύμπτωση θα κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ. Ακολουθούν διάφορες δουλειές, ενώ μετά τη στρατιωτική του θητεία αρχίζει να τραγουδάει αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα στη «Συντροφιά». Στα 20 του χρόνια δημιουργεί με τον Παύλο Κικριλή και τον Τάκη Βασαλάκη το συγκρότημα P.L.J. Το 1983 οπότε και κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, το τελευταίο μετονομάζεται σε «Τερμίτες», όνομα που παραπέμπει στους Beatles (σκαθάρια). Το 1989 ξεκινά η προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτης και ερμηνευτής.
Έχει συνεργαστεί δισκογραφικά και έχουν τραγουδήσει τραγούδια του οι: Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Πυξ Λαξ, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μαργαρίτης, Βαγγέλης Κονιτόπουλος, Αναστασία Μουτσάτσου, Μίλτος Πασχαλίδης, Κατερίνα Στανίση. Επίσης, έχει συνεργαστεί επί σκηνής με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Χαρούλα Αλεξίου, το Δημήτρη Μητροπάνο, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το Νότη Μαυρουδή, την Αναστασία Μουτσάτσου, τον Κώστα Μακεδόνα κ.ά.
Δισκογραφία  

Ο Μαγαπάς και η Σαγαπώ (1989)
Διδυμότειχο Blues (1991)
Ρίξε Κόκκινο Στην Νύχτα (1993)
Η Νύχτα Θα Το Πει (1994)
Παράθυρα Που Κούρασε Η Θέα (1995)
Παυσίλυπον (1997)
Έτσι Δραπετεύω Από Τις Παρέες (1999)
Ένας κι Ένας (2000)
Το Διάλειμμα Κρατάει Δυο Ζωές (2001)
Στο Αφιερώνω (2003)
Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ (2004)
Αλκυονίδες Μέρες (2005)
Ήρωες με Καρμπόν (2006)
Τόσα χρόνια μια ανάσα (2007)
Η Ενοχή των Αμνών (2010)
Οι άγγελοι ζουν ακόμα στη Μεσόγειο (2012)









                      Παύλος Σιδηρόπουλος




Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (27 Ιουλίου 1948 - 6 Δεκεμβρίου 1990) ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της Ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής.
Πρώτα Χρόνια 
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος απο την πλευρά του πατέρα του καταγόταν απο τον Πόντο[1], ενώ απ την πλευρά της μητέρας του ήταν δισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου. Γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα[2][3] (μερικές πηγές αναφέρουν και τις 20 ή 28 Ιουλίου). Ξεκίνησε την καριέρα του το 1970 από τη Θεσσαλονίκη όπου γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη και δημιούργησαν το συγκρότημα-ντουέτο "Δάμων και Φιντίας". Κυκλοφορούν το 7" «Το ξέσπασμα/Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν με δύο κομμάτια στο δίσκο «Ζωντανοί στο Κύτταρο». Στο Κύτταρο γνωρίζονται με τους Θανάση Γκαϊφύλλια, Δημήτρης Πουλικάκος αλλά και με τα "Μπουρμπούλια" που έπαιζαν με τον Σαββόπουλο. Το ντουέτο ενσωματώνεται με τα "Μπουρμπούλια" και το νέο σχήμα κυκλοφορεί το δίσκο "Ο Ντάμης ο ληστής" λογοκριμένο σε "Ο Ντάμης ο σκληρός". Μαζί είναι από το 1972 έως το 1974. Με αυτό το σχήμα ο Παύλος Σιδηρόπουλος άρχισε τα πρώτα του πειράματα για να παντρέψει το ροκ με την Ελληνική μουσική. Αργότερα το συγκρότημα διαλύεται και τα "Μπουρμπούλια" ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ως τραγουδιστής στα έργα του "Οροπέδιο", "Θεσσαλικός κύκλος", "Τολμηρή επικοινωνία" και "Ηλεκτρικός Θησέας".
Επαγγελματική σταδιοδρομία 
Το 1976 μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους οργάνωσε το συγκρότημα «Σπυριδούλα». Με αυτό το σχήμα δημιούργησε τον δίσκο "Φλού". Το 1979 μαζί με τους μουσικούς Παπαντίνα, Νέστορα και Τζιμόπουλο φτιάχνει το σχήμα "Εταιρία Καλλιτεχνών" με αγγλικό στίχο. Το σχήμα αυτό δεν κυκλοφορεί δίσκο. Ένα όμως τραγούδι από αυτήν την περίοδο, το "Clown", περιλαμβάνεται στον κατοπινό του δίσκο "Zorba the freak". Εκείνη την περίοδο κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου "Ο Ασυμβίβαστος" όπου και ερμηνεύει τα τραγούδια του soundtrack. Στην καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη "Οικογένεια Ζαρντή" (ΕΡΤ). Το 1980 ο Παύλος Σιδηρόπουλος καταλήγει σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους "Απροσάρμοστους". Μαζί ηχογραφούν μιά σειρά σημαντικών δίσκων και έχουν συνεχή ζωντανή παρουσία. Το 1982 κυκλοφορούν το "Εν λευκώ". Τα τραγούδια "Η" και "Αντεργκράουντ με στράς" λογοκρίνονται, για "προτροπή στη χρήση ναρκωτικών" και το τραγούδι "Ύστατη στιγμή" για "προσβολή της δημοσίας αιδούς". Το 1985 κυκλοφορούν το "Zorba the freak". Το 1987 πραγματοποιεί μια συγκλονιστική εμφάνιση στο Ηρώδειο στη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου "Τολμηρή επικοινωνία" -που κυκλοφόρησε και σε δίσκο με αυτό τον τίτλο- ερμηνεύοντας τραγούδια σε στίχους του Δημήτρη Βάρου και απαγγέλοντας ποιήματα του ιδίου από το βιβλίο "Θηρασία". Το 1988 συμμετέχει στο δίσκο "Ηλεκτρικός Θησέας" (μουσική Γιάννης Μαρκόπουλος, στίχοι Δημήτρης Βάρος). Το 1989 κυκλοφορεί το "Χωρίς μακιγιάζ" (ηχογραφημένος ζωντανά στο Μετρό).
Θάνατος 
Το καλοκαίρι του 1990 άρχισε να παραλύει το αριστερό του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Αυτή η ιστορία και ο θάνατος της μητέρας του λίγους μήνες πριν, τον έκαναν ψυχολογικό ράκος. Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο Αν. Ο Παύλος άρχισε να εμφανίζεται με το χέρι δεμένο. Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις, άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ συγχρόνως είχαν προγραμματίσει σειρά ζωντανών εμφανίσεων για το Δεκέμβριο. Το απόγευμα όμως της 6ης Δεκεμβρίου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο. Κηδεύεται στον Κόκκινο Μύλο.
Τον επόμενο χρόνο οι Απροσάρμοστοι κυκλοφορούν τον δίσκο "Άντε και καλή τύχη μάγκες", όπου ορισμένα τραγούδια είχε προλάβει να τα ηχογραφήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος και τα υπόλοιπα τα ερμήνευσαν διάφοροι καλλιτέχνες. Μεταξύ αυτών οι, Γιάννης Γιοκαρίνης, Γιάννης Αγγελάκας και Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Το 1992 κυκλοφορεί ο δίσκος "Τα μπλουζ του πρίγκηπα". Ο δίσκος αυτός περιέχει πειραματικές ηχογραφήσεις που έγιναν από το 1979 ως το 1981. Ήταν ο καρπός των προσπαθειών που είχαν ξεκινήσει από το 1972. Εδώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος παντρεύει το μπλουζ με το ρεμπέτικο. Το 1994 κυκλοφορεί ο διπλός δίσκος "Εν αρχή ην ο λόγος", με ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1978 μέχρι το 1989, την απαγγελία ενός κειμένου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Μουσική" και απόσπασμα από μια συνέντευξή του στην ΕΤ2. Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου εκδίδονται για πρώτη φορά.