Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι Έλληνας τραγουδιστής και συνθέτης.

 Γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1950 στο χωριό Βάστα της Αρκαδίας κοντά στη Μεγαλόπολη. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε εκεί (έως τα 7 του) και μερικές εμπειρίες του απ΄ αυτά τις έκανε τραγούδια, όπως τη "Σφεντόνα". Στα 12 του χρόνια πήρε την πρώτη του κιθάρα. Αργότερα συμμετείχε σε διάφορα συγκροτήματα της εποχής όπου έκανε και τα πρώτα του μουσικά βήματα. Το πρώτο του συγκρότημα, με το οποίο τραγουδούσε σε Ιταλικό στίχο σε διάφορα κλαμπ, το ονόμασε CROSSWORDS.

Άρχισε να τραγουδά έντεχνο ελληνικό τραγούδι στις αρχές της δεκαετίας του '70.

Το 1973 μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας, πήγε στη Γερμανία - στο Μόναχο όπου συμμετείχε σε επιτροπές αντιδικτατορικού αγώνα, τραγουδώντας παράλληλα σε πολλά στέκια Ελλήνων φοιτητών και ομογενών. Η πρώτη του σημαντική γνωριμία έγινε το καλοκαίρι του 1974, συναντώντας, στο Παρίσι, το Μίκη Θεοδωράκη. Η συνεργασία τους όμως έμελλε να αρχίσει δύο χρόνια αργότερα.

Την ίδια χρονιά επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε ουσιαστικά την επαγγελματική του πορεία στο τραγούδι. Τραγούδησε σε μπουάτ και ηχογράφησε ένα μικρό δίσκο 45 στροφών. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στην ηχογράφηση του δίσκου του Μάνου Λοΐζου «Τα τραγούδια του δρόμου».

Το 1975 ηχογράφησε «Τα αγροτικά» του Θωμά Μπακαλάκου. Την ίδια εποχή γνώρισε δυο συνθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε στενά στην πορεία του. Τον Μάνο Λοΐζο και τον Θάνο Μικρούτσικο. Η ερμηνεία του Παπακωνσταντίνου ήταν ιδανική για να εκφράσει το δυναμισμό και τη λυρικότητα τους.

Το 1976 συνεργάστηκε για πρώτη φορά στη δισκογραφία με το Μίκη Θεοδωράκη, στο δίσκο «Της εξορίας», και το 1978 ο συνθέτης τον επέλεξε για την παγκόσμια περιοδεία του. Τραγούδησε σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία. Στην Ελλάδα, συμμετείχε ενεργά σε εκδηλώσεις του νεολαιίστικου και του εργατικού κινήματος. Τραγούδησε σε απεργίες, συγκεντρώσεις και συναυλίες αλληλεγγύης κατά του ρατσισμού και του φασισμού. Από εκείνη την εποχή, λίγο πριν το πέρασμα στη δεκαετία του "80, αρχίζει να εκδηλώνει τις επιρροές του από τη διεθνή ροκ μουσική σκηνή.

Ερμηνεύει τραγούδια με ήχο σαφώς πιο ηλεκτρικό και στίχο πιο αιχμηρό και πιο παρεμβατικό. Αυτό γ    ίνεται σταδιακά, ξεκινώντας με δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν το 1978 και 1982 αντίστοιχα. Ο πρώτος είχε ως τίτλο το όνομα του και περιλάμβανε τραγούδια του Αντώνη Βαρδή, και διασκευές τραγουδιών του Διονύση Σαββόπουλου και του Μίκη Θεοδωράκη. Ο δεύτερος, το «Φοβάμαι», με τραγούδια του Μάνου Λοΐζου, του Λάκη Παπαδόπουλου, του Γιάννη Ζουγανέλη και του Γιάννη Γλέζου,γνωρίζει μεγάλη αποδοχή και θεμελιώνει την μετέπειτα πορεία του μέχρι σήμερα.

Γνωρίστηκε με τον Νικόλα Άσιμο, και συμμετείχε στον πρώτο του δίσκο «Ο Ξαναπές» (1982),ερμηνεύοντας δύο τραγούδια. Ο Άσιμος ήταν ο δεύτερος άνθρωπος, μετά τον Λοΐζο, που τον επηρέασε αρκετά με την ιδιότυπη προσωπικότητά του.

Το 1984 με την «Διαίρεση» ο καινούργιος ήχος του αποκρυσταλλώνεται. Το 1987 το επαληθεύει με τα «Χαιρετίσματα» , με τραγούδια δικά του, του Νικόλα Άσιμου, της Αφροδίτης Μάνου και του Χρήστου Τόλιου.

Από τα μέσα της δεκαετίας του '80, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αρχίζει να εδραιώνεται ως ένας κατ' εξοχήν "συναυλιακός" καλλιτέχνης. Τον Απρίλιο του 1985, 16.000 θεατές συγκεντρώνονται στην πρώτη του μεγάλη προσωπική συναυλία, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Το επαναλαμβάνει τον Ιούνιο του 1987 στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Από τότε, οι συναυλίες του αποτελούν γεγονότα και σημεία αναφοράς της μαζικότητας.

Το Σεπτέμβριο του '85 συμμετέχει στη μεγάλη συναυλία-αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο, που πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, μαζί με τον Γ. Νταλάρα, την Χ. Αλεξίου, την Δ. Γαλάνη και τον Γ. Καλατζή.

Το τέλος της δεκαετίας του '80 τον βρήκε να ερμηνεύει τους "σκληρούς" στίχους του Κώστα Τριπολίτη, σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου στο δίσκο «Όλα Από Χέρι Καμμένα» το 1988. Το 1989, κυκλοφορεί το «Χορεύω», ένας δίσκος ο οποίος περιέχει μερικά από τα πλέον δημοφιλή τραγούδια του, όπως τα «Ελλάς», «Βικτώρια», «Για μένα τραγουδώ»(διασκευή του "Crusader",του Chris De Burgh) κ.α.

Ακολούθησε ο δίσκος «Χρόνια Πολλά» το 1991, ενώ προηγουμένως κυκλοφόρησε η ζωντανή ηχογράφιση των εμφανίσεων που πραγματοποίησε μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα στο Αττικόν το Φεβρουάριο του '91.

Το 1992 τραγούδησε για δεύτερη φορά - μετά το 1978 στο «Σταυρό του Νότου» - Νίκο Καββαδία και Θάνο Μικρούτσικο στο δίσκο «Γραμμές των Οριζόντων».

Ερμήνευσε πάλι Νικόλα Άσιμο το 1992 στο «Φαλιμέντο του κόσμου» και στα επόμενα χρόνια, κυκλοφόρησε τη «Σφεντόνα» το 1992 και το «Δε Σηκώνε»ι το 1994, με συνεργάτες του τους Αλκη Αλκαίο, Χριστόφορο Κροκίδη, Βασίλη Γιαννόπουλο, Σταμάτη Μεσημέρη, Αφροδίτη Μάνου, Οδυσσέα Ιωάννου, Μίνω Μάτσα.

Ηχογράφησε δύο δίσκους με μελοποιημένα ποιήματα δύο εκ των σημαντικότερων Ελλήνων ποιητών. Το δίσκο «Καρυωτάκης» το 1984 σε συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη και το «Φυσάει» το 1993, με ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη και μουσική του Γιώργου Τσαγκάρη.

Τον Απρίλιο του 1997 κυκλοφορεί ο δίσκος με τίτλο «Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ» περιλαμβάνοντας τραγούδια του Νικόλα Άσιμου, του πρωτοεμφανιζόμενου Απόστολου Μπουλασίκη, του Σταμάτη Μεσημέρη, του Γιάννη Ιωάννου, του Βασίλη Γιαννόπουλου, του Χριστόφορου Κροκίδη καθώς και το «Μάλιστα Κύριε» του Γιώργου Ζαμπέτα και του Αλέκου Καγιάντα.

Tον Ιανουάριο του 1999 κυκλοφόρησε ο δίσκος με τίτλο «Να με φωνάξεις» με τραγούδια του ίδιου, του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Χριστόφορου Κροκίδη , Αποστόλη Μπουλασίκη σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, Οδυσσέα Ιωάννου, Βασίλη Γιαννόπουλου και Ιάκωβου Αυλητή ενώ τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου κυκλοφορεί η «Θάλασσα στη σκάλα», δουλειά στην οποία για ακόμη μια φορά συνεργάζεται με τον Θάνο Μικρούτσικο σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου.

Ένα χρόνο αργότερα οι «Χαμένες Αγάπες» κάνουν την εμφάνισή τους στα ράφια των δισκοπωλείων. Ο Χριστόφορος Κροκίδης, στενός συνεργάτης του για 20 σχεδόν χρόνια υπογράφει τη μουσική και ο Βασίλης Γιαννόπουλος τους στίχους. Ακολουθεί δυο χρόνια αργότερα, το 2002, το «Προσέχω Δυστυχώς» σε στίχους και μουσική του Μάνου Ξυδούς.

Το 2003 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου γιόρτασε τα 30 του χρόνια στη δισκογραφία με μια μοναδική συναυλία στην Πετρούπολη, όπου παρέα με 10.000 φίλους του μας θύμισε στιγμές από όλη του την μέχρι τότε πορεία του στο τραγούδι.

Το 2004 κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Φρέσκο Χιόνι». Περιλαμβάνει 13 τραγούδια σε στίχους Μαριανίνας Κριεζή, Γιώργου Ανδρέου, Κώστα Λειβαδά, Νίκου Ζούδιαρη, Οδυσσέα Ιωάννου, Νίκου Ζιώγαλα και Μανώλη Φάμελου ενώ επίσης περιλαμβάνονται δυο διασκευές, μία του Οδυσσέα Ιωάννου με το «Σ’ αγαπάω ακόμα» καθώς και το «Πως να σωπάσω» σε στίχους Κώστα Κινδύνη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου.

Τον Μάιο του 2005 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έδωσε μια εντυπωσιακή συναυλία στο Ηρώδειο με τη συνοδεία πολλών αξιόλογων μουσικών, της Femin Arte υπό την διεύθυνση του Γιώργου Γεωργιάδη και με την ενορχήστρωση του Νίκου Καλαντζάκου. Η συναυλία ηχογραφήθηκε και στα τέλη του ίδιου χρόνου κυκλοφόρησε σε διπλό cd και dvd.

Τον Μάρτιο του 2007 κυκλοφόρησε ο δίσκος "Μετωπική" σε στίχους του Γιώργου Κλεφτογιώργου και μουσικές των: Σοφίας Βόσσου, Τάνιας Κικίδη, Θανάση Τάσση, Λάκη Παπαδόπουλου, Ρουσσέτου Δημητρόγλου, Γιάννη Κωνσταντινίδη, Αντώνη Βαρδή, Φίλιππου Πλιάτσικα, Μάνου Πυροβολάκη, Νίκου Κυπουργού.

Τον Ιούνιο του 2008, ο Βασίλης βγάζει τον καινούριο του δίσκο με τίτλο "Βατόμουρα", σε στίχους και μουσική του Σταμάτη Μεσημέρη.

Τον Απρίλιο του 2009 κυκλοφορεί η νέα δουλειά του με τίτλο: "Ουράνια τόξα κυνηγώ", σε στίχους που του Άλκη Αλκαίου, ενώ γράφει τη μουσική και ενορχηστρώνει όλα τα τραγούδια του μουσικού δίσκου. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, συμμετέχει στη συναυλία των Scorpions που γίνεται στο στάδιο Καραϊσκάκη, την οποία παρακολούθησαν 35.000 θεατές. Σημαντικό σημείο της βραδιάς, η κοινή ερμηνεία του Klaus Meine με τον τραγουδιστή, στο τραγούδι "Holiday". Η ίδια συναυλία, διοργανώθηκε αμέσως μετά και στη Λάρισα στο στάδιο Αλκαζάρ.

Το Μάιο του 2010, κυκλοφορεί η δισκογραφική δουλειά "Το παιχνίδι παίζεται", με στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, που αποτέλεσε τον δεύτερο δίσκο που ο ίδιος ο τραγουδιστής συνέθεσε. Στο τραγούδι "Σαν ναυαγός", τραγουδά ντουέτο με το Δημήτρη Μητροπάνο. Το Μάιο του 2011, συμμετέχει στις συναυλίες του ιστορικού συγκροτήματος της ξένης ροκ σκηνής Deep Purple. Η συναυλία διοργανώθηκε εκτός από την Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Πάτρα, στο Ηράκλειο και στη Λευκωσία.

Στα τέλη του 2011, σε συνεργασία με τον στιχουργό Οδυσσέα Ιωάννου, κάλει μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του, νέους μουσικούς να συνθέσουν τις δικές τους μελωδίες για το δίσκο, μια κίνηση που θεωρήθηκε πρωτοποριακή. Ο δίσκος κυκλοφορεί το Νοέμβριο του 2012, με τίτλο "Αφετηρία".

                                 Πυξ Λαξ

Οι Πυξ Λαξ ήταν ελληνικό έντεχνο / εναλλακτικό συγκρότημα, που κατά τη δεκαπενταετή πορεία του στην ελληνική μουσική σκηνή σημείωσε αξιοσημείωτη επιτυχία, έχοντας στο ενεργητικό του δώδεκα χρυσούς και πλατινένιους δίσκους [1]. Δημιουργήθηκαν το 1989 και εμφανίστηκαν στη δισκογραφία το 1990 με το δίσκο "Τι άλλο να πεις πιο απλά". Η ονομασία τους προέρχεται από την αρχαιοελληνική γλώσσα και σημαίνει "Με γροθιές και κλωτσιές". Το συγκρότημα διαλύθηκε το 2004.[2] Επανασυνδέθηκε προσωρινά το 2011 με μια πανελλαδική περιοδεία, ως φόρο τιμής στον αποβιώσαντα Μάνο Ξυδούς.

 Τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος ήταν οι Φίλιππος Πλιάτσικας και Μπάμπης Στόκας, ενώ σε αυτούς προστέθηκε αργότερα και ο Μάνος Ξυδούς.

Περιστασιακά μέλοι του συγκροτήματος διετέλεσαν οι μουσικοί Γιώργος Γιαννόπουλος (τύμπανα), Νίκος Γιαννάτος (μπάσο), Δήμητρα Καραμπεροπούλου (ακορντεόν), Άλκης Παπαδόπουλος (πλήκτρα), Κώστας Σαρδέλης (ηλ.μπάσο, κιθάρα), Βασίλης Σπυρόπουλος (ηλεκτρική κιθάρα, παλιότερο μέλος τους συγκροτήματος Σπυριδούλα), Παναγιώτης Σπυρόπουλος (ηλεκτρική κιθάρα, μέλος των Tsopana Rave), και Δημήτρης Κανελλόπουλος (αργότερα μέλος των Domenica).

Πορεία του συγκροτήματος 

Στις αρχές της δεκαετίας του 90, ο Φίλιππος Πλιάτσικας και ο Μπάμπης Στόκας, δυο παιδικοί φίλοι προερχόμενοι από τις δυτικές συνοικίες γύρω από την Αθήνα, παρέδωσαν κάποια ηχογραφημένα τραγούδια στον Μάνο Ξυδούς, ο οποίος εκείνη την περίοδο εργαζόταν σε δισκογραφική εταιρεία και με τη βοήθεια του τρίτου άρχισε να διαφαίνεται δισκογραφικά η ύπαρξη των Πυξ Λαξ. Έναν χρόνο αργότερα πραγματώθηκε ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος.

Ο πρώτος τους δίσκος ονομαζόταν Τι άλλο να πεις πιο απλά και κυκλοφόρησε το 1990. Έναν χρόνο μετά εκδόθηκαν οι Ζόρικοι Καιροί, και 2 χρόνια αργότερα Ο ήλιος του χειμώνα με μελαγχολεί, στον οποίο τους βοήθησε συμμετέχοντας ο Βασίλης Καρράς. Από τον δίσκο αυτό και ύστερα, το συγκρότημα άρχισε να καθιερώνεται και να γίνεται όλο και γνωστότερο στο κοινό.

Ακολουθούν δύο Για τους πρίγκιπες της δυτικής όχθης (1994) που γίνεται χρυσό, και το 1996 το Ο μπαμπούλας τραγουδάει μόνος τις νύχτες όπου είναι το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος που γίνεται πλατινένιο.

Το 1997 εκδίδονται δυο άλμπουμ (single + LP) σε συνεργασία με τον Γιώργο Νταλάρα, το Νυχτερινός περίπατος στην Ιερά Οδό και η Ζωντανή ηχογράφηση στην Ιερά Οδό που έγιναν και αυτά πλατινένια. Το δεύτερο μάλιστα έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία, καθώς πούλησε περισσότερα από 100.000 αντίτυπα, πράγμα πρωτόγνωρο έως τότε για το συγκρότημα.

Ακολουθεί η κυκλοφορία του δίσκου Παίξε παλιάτσο, τα τραγούδια σου τελειώνουν (1997) που περιέχει ζωντανές ηχογραφήσεις της περιόδου 1993-1997. Το επόμενο άλμπουμ, η Στίλβη, κυκλοφόρησε το 1998, έγινε πλατινένιο και περιέχει τραγούδια που ακούγονται μέχρι σήμερα όπως τα Μοναξιά μου όλα, Μια συνουσία μυστική, Έπαψες αγάπη να θυμίζεις, Senor (διασκευή του ομώνυμου τραγουδιού του Μπομπ Ντίλαν). Στη Στίλβη, μεταξύ άλλων, συμπεριλαμβάνονται τραγούδια γραμμένα για τις ταινίες "Μοναξιά μου όλα" και "Ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς".

Το 1998 επίσης, το συγκρότημα πραγματοποίησε περιοδεία στην Βρετανία και αποτέλεσμα αυτής ήταν τέσσερις sold-out εμφανίσεις, φαινόμενο πρωτόγνωρο για ελληνικό συγκρότημα σε προσπάθεια εκτός συνόρων.

Ακολουθεί ο διπλός δίσκος με τίτλο Υπάρχουν Χρυσόψαρα εδώ; (1999), όπου στο πρώτο μέρος περιέχονται καινούργια κυρίως κομμάτια ("Μέλυδρον", "You get in love", "Ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι", "Πίνακας", "Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;") αλλά και κάποιες διασκευές παλιότερων κομματιών τους. Στο δεύτερο μέρος συμπεριλαμβάνονται ηχογραφήσεις παλιότερων επιτυχιών του συγκροτήματος από ζωντανές εμφανίσεις. Ο δίσκος ήταν και η μεγαλύτερη εμπορική τους επιτυχία, καθώς έγινε τριπλά πλατινένιος.  

Λίγο μετά ακολουθούν δυο cd singles - συνεργασίες με τον Λάκη Παπαδόπουλο (Νετρίνο) και με τους I. Muvrini & Sting (Ασ' την εικόνα να μιλάει).

Ύστερα από κάποια προσωρινή (τουλάχιστον συναυλιακά) αποχή ως συγκρότημα, επανέρχονται στη δισκογραφία το 2001 με Τα δοκάρια στο γρασίδι περιμένουν τα παιδιά, ένα ακόμα διπλό άλμπουμ που γίνεται πλατινένιο.

Έναν χρόνο αργότερα κυκλοφορούν cd με τις περισσότερες συνεργασίες τους κατά το παρελθόν, που ονομάζουν Από εδώ κι από κει....

Το 2003 κυκλοφορεί το νέο τους άλμπουμ Χαρούμενοι στην πόλη των τρελών στο οποίο συμμετέχουν γνωστά ονόματα της ξένης μουσικής σκηνής όπως ο Έρικ Μπάρτον (γνωστός από τους Animals), ο Gordon Gano (Violent Femmes), οι Marc Almond και Steve Wynn.

Το 2004 οι Πυξ Λαξ ανακοινώνουν πως θα διαλυθούν αφού προηγηθούν συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και ένας ακόμη ζωντανός δίσκος. Ο δίσκος ονομάστηκε Τέλος, και περιέχει πολλά από τα γνωστά τραγούδια τους με συμμετοχές καλλιτεχνών που παραβρέθηκαν στις εμφανίσεις του Λυκαβηττού στις 18 Σεππτεμβρίου του 2004, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Βασίλης Καρράς, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, οι Όναρ, οι Domenica.[4] Αυτό ήταν το τέλος των Πυξ Λαξ, που χαρακτηρίστηκαν ως ένα από τα πιο αξιόλογα ελληνικά συγκροτήματα των τελευταίων δεκαετιών. Με την ολοκλήρωση του κύκλου αυτού τα μέλη του συγκροτήματος ακολούθησαν αυτόνομη δισκογραφικά πορεία.

Επανασύνδεση [Επεξεργασία]

Το 2010, έξι δηλαδή χρόνια μετά την διάλυση του συγκροτήματος, έφυγε από τη ζωή ένα από τα ιδρυτικά μέλη, αλλά και ο εμπνευστής των Πυξ Λαξ ως συνολο, Μάνος Ξυδούς. Ήταν εκείνος που ως παραγωγός στις αρχές, αλλά και ως ενεργό μέλος αργότερα, άφησε το δικό του μουσικό, και όχι μόνο, στίγμα στο συγκρότημα.

Το καλοκαίρι του 2011, οι Πυξ Λαξ επέλεξαν να πραγματοποιήσουν μια μικρή περιοδεία συναυλιών σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας, συναυλίες οι οποίες θα συνέβαιναν αργότερα, επισπεύστηκαν όμως λόγω του θανάτου του Μάνου Ξυδούς ένα χρόνο νωρίτερα, με αποτέλεσμα αυτός ο κύκλος να κλείσει με αυτήν την περιοδεία, ως φόρο τιμής στον Μάνο Ξυδούς.[5]

Οι συναυλίες αυτές έγιναν με ιδιαίτερα μεγάλη προσέλευση, στα Ιωάννινα, στην Αλεξανδρούπολη, στην Καβάλα, στην Λάρισα, στην Αγία Νάπα της Κύπρου, αλλά η μεγαλύτερη και πολυαναμενόμενη πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, στις 13 Ιουλίου του 2011, συναυλία η οποία ξεπέρασε τις προσδοκίες, συγκεντρώνοντας περισσότερους από 75.000 ακροατές του συγκροτήματος. Τον Αύγουστο, συνέχισαν σε άλλες πόλεις της Ελλάδας ξεκινώντας από το Καρπενήσι (6/8) και συνεχίζοντας στην Καλαμάτα (10/8), στην Ολυμπία (12/8), στη Θεσσαλονίκη (7/9), στο Terra Vibe Park στη Μαλακάσα (10/9), στην Πάτρα (17/9), αλλά και στο Ηράκλειο της Κρήτης (26/9).

                                   Ξύλινα Σπαθιά

Τα Ξύλινα Σπαθιά ήταν ένα από τα δημοφιλέστερα μουσικά συγκροτήματα της Ελλάδας, προερχόμενο από τη Θεσσαλονίκη, που τη δεκαετία του 1990 ξεχώρισε για τον ιδιαίτερο -προσωπικό- ήχο του, ο οποίος ήταν πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα της εποχής. Μαζί με τις Τρύπες, αποτελούν τα δύο κορυφαία συγκροτήματα στην Ελλάδα.

Η μουσική τους συνδυάζει στοιχεία από την pop, τη rock, και την electronica, διατηρώντας ταυτόχρονα ένα ελληνικό μελωδικό "χρώμα", ενώ οι έντονα προσωπικοί και βιωματικοί στίχοι του Παύλου Παυλίδη διακρίνονται για την ποιητικότητα και την εικονοπλαστικότητα τους. Γενικότερα, στα τραγούδια των Ξύλινων Σπαθιών κυριαρχεί μια ατμόσφαιρα συναισθηματικής φόρτισης, που εκφράζεται άλλοτε με εξωστρέφεια και έντονους ρυθμούς και άλλοτε με μιά ήρεμη εσωτερικότητα.

Από το 1993 και μέχρι τη διάλυση τους, το 2003, κυκλοφόρησαν 5 album (4 studio, 1 live) και 1 cd single. Αν και σημείωσαν από νωρίς μεγάλη εμπορική επιτυχία, απέφυγαν να εκτεθούν στα media και διατήρησαν την καλλιτεχνική αυτονομία τους, επιδιώκοντας να εξελίσσουν τον ήχο τους από δίσκο σε δίσκο, αλλά και στις ζωντανές εμφανίσεις, κατά τις οποίες αυτοσχεδίαζαν και "πείραζαν" δημιουργικά τα τραγούδια τους, διατηρώντας το μουσικό τους ένστικτο σε εγρήγορση. Αυτή η διάθεση για πειραματισμό αποτυπώθηκε ιδιαίτερα στο album «Μια ματιά σαν βροχή», που κυκλοφόρησε το 1997 και αποτελεί ίσως τον πιό επιτυχημένο -καλλιτεχνικά- δίσκο του συγκροτήματος και γενικότερα ένα από τα πιο σπουδαία μουσικά και στιχουργικά δείγματα γραφής της ευρύτερης ηλεκτρικής σκηνής της Ελλάδας.

Το αυθεντικό line up των Ξύλινων Σπαθιών αποτέλεσαν οι: Παύλος Παυλίδης (φωνή, κιθάρα), Βασίλης Γκουνταρούλης (πλήκτρα, samplers), Χρήστος Τσαπράζης (μπάσο) και Πάνος Τόλιος (τύμπανα, κρουστά 1993-1997). Μέλη της μπάντας υπήρξαν επίσης οι: Σταύρος Ρωσσόπουλος (κιθάρα 1993-1994), Τάκης Κανέλλος (τύμπανα 1997), Γιάννης Μήτσης (τύμπανα 1998-2003), Κώστας Παντέλης (κιθάρα 2000-2003) και Νίκος Κυριακόπουλος (κρουστά, φωνητικά 2001-2003), ενώ συνεργάστηκαν δισκογραφικά με τους: Γιώργο Τόλιο (κρουστά), Γιώργο Παπάζογλου (κρουστά), Ρίτα Χατζηνικολή (κρουστά), Δήμο Γκουνταρούλη (τσέλο), Φώτη Σιώτα (βιολί) και Αριστείδη Χατζησταύρου (κλασική κιθάρα).

Τα Ξύλινα Σπαθιά είναι ένα από τα εμπορικότερα συγκροτήματα στην Ελλάδα, μαζί με τους Πυξ Λαξ και τις Τρύπες.

 Το 1989, ο Παύλος Παυλίδης, μετά τη συμμετοχή του στο μουσικό συγκρότημα Μωρά στη Φωτιά, πηγαίνει στη Γαλλία και συγκατοικεί με τον φίλο του Νίκο Καντάρη στο Mériel, μια περιοχή κοντά στο Παρίσι. Εκεί δημιουργούν το studio Βrancaleone και ο Παυλίδης ηχογραφεί τα πρώτα demos των τραγουδιών του. Στον Νίκο Καντάρη είναι αφιερωμένοι οι δύο πρώτοι δίσκοι των Ξύλινων Σπαθιών. Στο Παρίσι επίσης γνωρίζεται με τον Γιάννη Μήτση που αργότερα (1998) θα γίνει μέλος του συγκροτήματος.

Το 1992, ο Παυλίδης επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και μαζί με τους Βασίλη Γκουνταρούλη, Χρήστο Τσαπράζη, Πάνο Τόλιο και Σταύρο Ρωσσόπουλο δουλεύουν πάνω στο υλικό που είχε ετοιμάσει κατά τη διαμονή του στη Γαλλία. Με αυτή τη σύνθεση εμφανίζονται, για πρώτη φορά, ζωντανά στην Καρδίτσα ως «Brancaleone». Αργότερα παίρνουν το όνομα «Τα Ξύλινα Σπαθιά» από το ομότιτλο παιδικό βιβλίο του Παντελή Καλιότσου.

Το 1993, κυκλοφορεί το album «Ξεσσαλονίκη» από την Ano-Kato Records. Ο δίσκος περιλαμβάνει 12 τραγούδια μεταξύ των οποίων και τα τραγούδια του Στέλιου Σαλβαδόρ τραγουδιστή , συνθέτη και στιχουργού του συγκροτήματος Μωρά Στη Φωτιά: Αδρεναλίνη,Σαλονίκη ,Γυναίκα που παρουσιάζει ως δικά του ο πρώην κιθαριστας του συγροτήματος Παύλος Παυλίδης και νυν τραγουδιστης των Ξυλινων Σπαθιών χωρίς την άδεια του Στέλιου Σαλβαδόρ με τους τίτλους Αδρεναλίνη ,Ξεσσαλονίκη-Ερώτηση Κλειδί,Καβαλάρης του τρόμου που ηχογραφήθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα από το Σεπτέμβριο ως τον Οκτώβριο του 1993 στο studio Magnanimοus του Γιώργου Πεντζίκη στη Θεσσαλονίκη, με ηχολήπτη το Χρήστο Χαρμπίλα, και 2 τραγούδια («Το νερό που κυλάει» και «Πουλιά 2») που προέρχονται από τις ηχογραφήσεις του Παυλίδη στο studio Brancaleone το 1992. Ως σημαντικότερα από το album ξεχωρίζουν τα: «Αδρεναλίνη»(στην πραγματικότητα πρόκειται για τραγούδι του τραγουδιστή του συγκροτήματος Μωρά Στη Φωτιά Στέλιου Σαλβαδόρ,ενώ στον εν λόγω δίσκο παρουσιάζεται σαν τραγούδι του Παυλίδη ), «Τραίνο φάντασμα», «Ρόδες», και «Σιωπή», με κορυφαίο το «Ο Βασιλιάς της σκόνης» που έτυχε μεγάλης απήχησης και αποτελεί πλέον ένα από τα κλασικά τραγούδια της ελληνικής ροκ σκηνής. Μια κριτική του δίσκου από την ιστοσελίδα mic.gr το 2005 αναφέρει: «Το "Ξεσσαλονίκη" πρόκειται για κάτι πολύ πιο σπουδαίο από αυτό που φαινομενικά υπήρξε τότε: ένα νέο ρεύμα για το εγχώριο ροκ...»

Το 1994, τα Ξύλινα Σπαθιά εμφανίζονται ζωντανά σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Τα τραγούδια της «Ξεσσαλονίκης» αρχίζουν να μεταδίδονται από το ραδιόφωνο, η ανταπόκριση του κόσμου είναι θετική, και το κοινό τους αρχίζει να μεγαλώνει. Εκείνη την εποχή αποχωρεί οριστικά από το συγκρότημα ο Σταύρος Ρωσσόπουλος, χωρίς να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο κιθαρίστα.

Το 1995, κυκλοφορεί το album «Πέρα απ' τις πόλεις της ασφάλτου» από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 10 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν από το Σεπτέμβριο ως τον Νοέμβριο του 1994 στο studio Magnanimοus, με ηχολήπτες τους Χρήστο Χαρμπίλα και Τίτο Καρυωτάκη. Ως σημαντικότερα από το album ξεχωρίζουν τα «Ρίτα», «Ό,τι θες εσύ», «Φωτιά στο λιμάνι» και «Ατλαντίς» με κορυφαίο το «Λιωμένο παγωτό» το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του γκρουπ, που τους έκανε γνωστούς στο πλατύ κοινό. Εξαιτίας κάποιων νομικών προβλημάτων με την πρoηγούμενη δισκογραφική εταιρεία της μπάντας ο δίσκος αποσύρεται για λίγο καιρό, όμως τα Ξύλινα Σπαθιά δικαιώνονται δικαστικά (μάλιστα στη δίκη που έγινε παρέστη ως μάρτυρας ο Διονύσης Σαβόπουλος) και το album συνεχίζει να κυκλοφορεί κανονικά. Οι πωλήσεις και οι ραδιοφωνικές αναμεταδόσεις ξεπερνούν κατά πολύ τα αναμενόμενα και ο Παύλος Παυλίδης δηλώνει: «Ο κόσμος σε βοηθάει να πας πιο πάνω, αν έχεις κάπου να πας...»

Το 1996, το «Πέρα απ' τις πόλεις της ασφάλτου» γίνεται χρυσό. Τα Ξύλινα Σπαθιά δίνουν συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και αποκτούν ένα ευρύ ακροατήριο. Το «Λιωμένο παγωτό» και το «Φωτιά στο λιμάνι» είναι τα super hits της ελληνικής νεολαίας.

Το 1997, κυκλοφορεί το album «Μια ματιά σαν βροχή» από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 10 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν από τον Ιανουάριο ως τον Απρίλιο του 1997 στο studio Magnanimοus, με ηχολήπτες τους Χρήστο Χαρμπίλα και Τίτο Καρυωτάκη. Ως σημαντικότερα από το album ξεχωρίζουν τα «Βροχοποιός», «Δεν έχει τέλος», «Ένα παράξενο τραγούδι», «Στο βράχο» και «Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη» με κορυφαίο το εκρηκτικό «Ρομπότ». Το «Μιά ματιά σαν βροχή» είναι το αρτιότερο album των Ξύλινων Σπαθιών και ίσως η σημαντικότερη -καλλιτεχνικά- από όλες τις κυκλοφορίες τους. Εδώ γίνονται πλέον ξεκάθαρες οι προθέσεις της μπάντας να πειραματιστεί σε πιο ηλεκτρονικά ηχητικά μονοπάτια και το synthesizer του Βασίλη Γκουνταρούλη αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στις συνθέσεις, τις οποίες υπογράφουν πλέον όλα τα μέλη του γκρουπ. Όσον αφορά τα κείμενα, ο Παύλος Παυλίδης έχει ωριμάσει στιχουργικά και καταθέτει τραγούδια-ποιήματα όπως το «Μόνο αυτό» και το «Στο βράχο». Σε μια συνέντευξη, εκείνης της εποχής, δηλώνει: «Αυτό που μ' ενδιέφερε από την αρχή, είναι ένα συγκρότημα που εάν πετύχαινε, να προχωρούσε και παραπέρα. 'Όταν βρεθήκαμε μαζί με τα παιδιά, κατάλαβα ότι είμαστε ένα καλό group, με απρόβλεπτη συνέχεια. Τώρα, στο υλικό του τρίτου δίσκου, η δουλειά είναι συνολική και οι ιδέες ξεπηδάνε από παντού...» Την ίδια χρονιά τα Ξύλινα Σπαθιά συνεχίζουν τις συναυλίες σε Ελλάδα και Κύπρο, με αποκορύφωμα το Φεστιβάλ Βύρωνα όπου συγκεντρώνουν 8.000 άτομα, ενώ, στο τέλος του χρόνου, έπειτα από πρόσκληση του MTV, εμφανίζονται στο H.Q. club του Λονδίνου. Αυτή είναι και η πρώτη ζωντανή τους εμφάνιση χωρίς τον Πάνο Τόλιο, ο οποίος αποχωρεί οριστικά από το συγκρότημα και τη θέση του στα τύμπανα παίρνει ο Τάκης Καννέλος των Mode Plagal.

Το 1998, ο «Πέρα απ' τις πόλεις της ασφάλτου» γίνεται πλατινένιο ενώ το «Μια ματιά σαν βροχή» χρυσό. Οι εμφανίσεις τους στα club «Ρόδον» της Αθήνας και «Μύλος» της Θεσσαλονίκης γίνονται sold out. Τον Ιούλιο εμφανίζονται στο Rockwave Festival '98 και το Σεπτέμβρη ανοίγουν τη συναυλία των Rolling Stones στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ο Παύλος Παυλίδης δηλώνει: «...είναι τρελή και μόνο η ιδέα να τραγουδάς μπροστά σε 80.000 κόσμο. Όταν τελειώσαμε, ο μάνατζερ των Stones μου είπε: «είστε από τους λίγους που δε φάγατε μπουκάλια. Στις περιοδείες μας έχουμε ειδικό συνεργείο για να καθαρίζει τη σκηνή από τα μπουκάλια που τρώει το κάθε support group. Σήμερα το συνεργείο θα ξεκουραστεί». Όταν τον ρώτησα ποια άλλα συγκροτήματα γλίτωσαν τα μπουκάλια μου απάντησε: «Αυτά που μπορώ να θυμηθώ είναι οι Smashing Pumpkins και οι Red Hot Chili Peppers»...» Στα τέλη του χρόνου τα Ξύλινα Σπαθιά επισκέπτονται και πάλι τη Μεγάλη Βρετανία και εμφανίζονται στο ιστορικό Hacienda Manchester. Ο Τάκης Κανέλλος δε μπορεί να ανταπεξέλθει στο φορτωμένο συναυλιακό πρόγραμμα της μπάντας, αποχωρεί, και τη θέση του στα τύμπανα παίρνει ο Γιάννης Μήτσης.

Το 1999, κυκλοφορεί το cd single «Τροφή για τα θηρία» από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 4 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν από τον Απρίλιο ως τον Μάϊο του 1999 στο studio Αγροτικόν του Νίκου Παπάζογλου στη Θεσσαλονίκη, με ηχολήπτη το Χρήστο Μέγα. Τα τραγούδια αυτά είναι ενδεικτικά της διπλής ηχητικής κατεύθυνσης που είχε πάρει πλέον η μπάντα. Από τη μία ήρεμες και ατμοσφαιρικές συνθέσεις («Διαστημόπλοια» και «Χάθηκα») και στον αντίποδα, εκρηκτικοί χορευτικοί ρυθμοί και ηλεκτρονικοί ήχοι («Τροφή για τα θηρία» και «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι»). Το single αυτό ήταν ουσιαστικά ο προπομπός του επόμενου και τελευταίου studio album του συγκροτήματος που θα κυκλοφορούσε ένα χρόνο αργότερα. Εν τω μεταξύ, τα Ξύλινα Σπαθιά συνεχίζουν με επιτυχία τις ζωντανές εμφανίσεις τους και στη σύνθεση της μπάντας προστίθεται ένα νέο μέλος, ο Κώστας Παντέλης που παίζει κιθάρα.

Το 2000, κυκλοφορεί το album «Ένας κύκλος στον αέρα» από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 10 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν από τον Μάιο ως τον Ιούνιο του 2000 στο studio Magnanimοus, με ηχολήπτες τους Χρήστο Μέγα και Martin Ekman. Ως σημαντικότερα από το album ξεχωρίζουν τα «Η τελευταία φορά», «Τι περιμένουν», «Ο ναυαγός», «Σαν εσένα» και «Χάρτινος ουρανός» με κορυφαίο το «Πάρε με μαζί σου», το τελευταίο τραγούδι των Ξύλινων Σπαθιών που έτυχε μεγάλης απήχησης. Νωρίτερα, το χειμώνα της ίδιας χρονιάς, ο Παύλος Παυλίδης είχε αποσυρθεί στην Αμοργό, όπου, στο home studio που δημιούργησε εκεί, έγραψε τα περισσότερα από τα τραγούδια που περιλήφθηκαν στο album. Το «Ένας κύκλος στον αέρα» είναι ίσως το πιο διχασμένο -δημιουργικά- album της μπάντας, καθώς εδώ γίνονται εντονότερες οι αντιφατικές μουσικές κατευθύνσεις που είχαν ακολουθήσει στο «Τροφή για τα θηρία». Έτσι δίπλα σε έντονα, χορευτικά τραγούδια όπως το «Τι περιμένουν» συνυπάρχουν αργές, σχεδόν ψιθυριστές, συνθέσεις όπως το «Ο ναυαγός». Ωστόσο τα Ξύλινα Σπαθιά δείχνουν ότι διανύουν την περίοδο της ωριμότητας τους καταθέτοντας ένα δίσκο ο οποίος μπορεί να μην έχει την αρτιότητα και την πληθωρικότητα του «Μια ματιά σαν βροχή» ή την ορμή του «Ξεσσαλονίκη» αλλά διατηρείται σε υψηλό επίπεδο και αποτελεί προϊόν ενός συνόλου που επί πολλά χρόνια έχει δουλέψει τον ήχο του και, κλείνοντας τον κύκλο του, παραμένει δημιουργικό και απρόβλεπτο.

Την περίοδο 2001 - 2002, τα Ξύλινα Σπαθιά συνεχίζουν τις επιτυχημένες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα παίζοντας καινούργια τραγούδια ενώ στη σύνθεση τους προστίθεται ένα έκτο μέλος, ο Νίκος Κυριακόπουλος που παίζει κρουστά και αναλαμβάνει τα φωνητικά. Το κλίμα δείχνει να είναι θετικό και φαίνεται πως έχει ανοίξει ένας νέος δημιουργικός κύκλος για το συγκρότημα. Ωστόσο η διάλυση βρίσκεται κοντά.

Το 2003, κυκλοφορεί το album «Live» από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 16 τραγούδια που παρουσιάστηκαν ζωντανά σε συναυλίες που έγιναν από τον Φεβρουάριο ως τον Νοέμβριο του 2001 και ηχογραφήθηκαν από την κινητή μονάδα ηχογράφησης των studio Polytropon και Octal One, με ηχολήπτες τους Χρήστο Μέγα, Μάκη Πελοπίδα, Κώστα Βάμβουκα, Αργύρη Παπαγεωργίου, Γιώργο Καζαντζή και Βαγγέλη Καλαρά. Όλα τα τραγούδια προέρχονται από τις προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές τους εκτός από ένα καινούριο, το «Γκραντ Οτέλ» στο τέλος του οποίου ακούγεται ο Παυλίδης να λέει ανάμεσα στα χειροκροτήματα: «...ευχαριστούμε, πρώτη φορά το παίζουμε...». Το «Live» είναι ένας δίσκος που επιχειρεί να καταγράψει το εκρηκτικό κλίμα που επικρατούσε στις συναυλίες του συγκροτήματος και να επιβεβαιώσει τη φήμη που είχαν τα Ξύλινα Σπαθιά ως δυναμική live μπάντα. Στο album αυτό καταγράφονται επίσης η αυτοσχεδιαστική διάθεση με την οποία προσέγγιζαν το υλικό τους και η εξέλιξη του ήχου τους όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό φαίνεται πολύ έντονα στα τραγούδια από τα δύο πρώτα album τους τα οποία έχουν γίνει σχεδόν αγνώριστα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης πως από τον δίσκο λείπουν οι μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος, κάτι που έγινε σκόπιμα για να προβληθούν τραγούδια που αν και οι ίδιοι αγαπούσαν πολύ, είχαν μείνει στη σκιά των μεγάλων εμπορικών τους επιτυχιών. Ειδικά το «Λιωμένο παγωτό» το έπαιζαν πολύ σπάνια θεωρώντας το ένα πολύ "ταλαιπωρημένο" τραγούδι. Το album «Live» ήταν ο αποχαιρετιστήριος δίσκος της μπάντας και τον αφιέρωσαν «Σε αυτούς που ήταν μαζί μας όλα αυτά τα βράδια...»

Στα τέλη του 2003, τα Ξύλινα Σπαθιά διαλύθηκαν και τα μέλη της μπάντας ακολούθησαν διαφορετικές μουσικές διαδρομές. Η δουλειά τους όμως συνέχισε να αναγνωρίζεται και μαζί με τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τις Τρύπες, συγκαταλέγονται πλέον ανάμεσα στους καλλιτέχνες που καθόρισαν το Ελληνικό Rock.

Το 2005, δύο χρόνια μετά τη διάλυση του γκρουπ, κυκλοφορεί το άλμπουμ "The Best Of" από τη Virgin. Ο δίσκος περιλαμβάνει 16 τραγούδια από τις προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές του συγκροτήματος, καθώς κι ένα remix του "Βασιλιά της σκόνης" με τον τίτλο "Wooden Swordz", από τους Viton & Stel, ως bonus track. Στο άλμπουμ αυτό δεν είχε συμβολή κανένα μέλος του συγκροτήματος.

                                      AC/DC

Οι AC/DC (Έι Σι Ντι Σι) είναι ένα hard rock γκρουπ (οι ίδιοι πάντα κατηγοριοποιούσαν την μουσική τους ως Rock n Roll) που δημιουργήθηκαν στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας το 1973 από τους Σκωτσέζικης καταγωγής αδερφούς Angus και Malcolm Young. Θεωρούνται από τους πρωτοπόρους της hard rock μουσικής μαζί με τους Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin, Thin Lizzy και άλλους.

Από το πρώτο τους άλμπουμ το High Voltage το 1975, η πορεία τους στον χώρο της hard rock μουσικής είναι ανοδική με αποκορύφωμα το άλμπουμ Back in Black το 1980. Έκτοτε είχαν αρκετά «σκαμπανεβάσματα». Επανήλθαν στα top το 1990 με το άλμπουμ The Razors Edge.

Σημείο αναφοράς πάντως όλα αυτά τα χρόνια είναι οι συναυλίες τους. Από τον Angus Young που τρέχει ασταμάτητα στην σκηνή ως την τεράστια φουσκωτή "Rossie", και από τα κανόνια του "For Those About To Rock" ως την καμπάνα του "Hells Bells" οι AC/DC έχουν να επιδείξουν στους φίλους της rock μουσικής ένα απίστευτο θέαμα. Οι AC/DC μετά από απουσία 5 χρόνων (η τελευταία τους συναυλία ήταν στις 21 Οκτωβρίου 2003 στο Λονδίνο) ξεκίνησαν περιοδεία σε όλο τον κόσμο για την προώθηση του νέου τους άλμπουμ που είχε τίτλο "Black Ice",και η οποία άρχισε στις 23 Οκτωβρίου του 2008 από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Ευρωπαϊκή περιοδεία ξεκίνησε στις 18 Φεβρουαρίου στο Όσλο και τελείωσε στις 30 Ιουνίου στην Γλασκόβη .Μετά επέστρεψαν στις Η.Π.Α για άλλες 15 συναυλίες ενώ το 2010 τους βρίσκει να επιστρέφουν στην Αυστραλία όπου έδωσαν και εκεί 11 συναυλίες. Μάλιστα έχουν κάνει ρεκόρ πώλησης εισιτηρίων με 500.000 να εξαφανίζονται μέσα σε 15 λεπτά!

Τα εισιτήρια στις περισσότερες πόλεις της περιοδείας τους ήταν sold out.

Οι AC/DC στις 28 Μαΐου 2009 βρέθηκαν για πρώτη και μοναδική φορά στην Ελλάδα. Η συναυλία τους έγινε στο Ολυμπιακό Στάδιο - "Σπύρος Λούης" του Αμαρουσίου. Τα εισιτήρια είχαν βγει στην κυκλοφορία στις 3 Φεβρουαρίου.

Πίνακας περιεχομένων   

Το όνομα τους σημαίνει εναλλασσόμενο ρεύμα και συνεχές ρεύμα (Alternating Current/Direct Current). Το εμπνεύστηκε η αδερφή τους Margaret από την ετικέτα της ραπτομηχανής της.

Παρόλο που διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις κατά καιρούς έδιναν άλλες ερμηνείες στην ονομασία τους όπως "Anti-Christ/Dead-Christ" και τους θεωρούσαν σατανιστές, το συγκρότημα πάντα τις διέψευδε.

Ο Malcolm Young ανέφερε πως έμαθαν από έναν οδηγό ταξί μια διαφορετική ερμηνεία του ονόματός τους, όταν εκείνος αναρωτήθηκε αν τα μέλη του γκρουπ είναι ομοφυλόφιλοι, εξηγώντας πως AC/DC σημαίνει επίσης αμφισεξουαλικότητα σε κάποιες χώρες. Στην αρχή σκέφτηκαν να αλλάξουν το όνομά τους, αλλά στη συνέχεια αποφάσισαν πως θα ήταν καλύτερο να το αφήσουν ως είχε και να διαπιστώσουν αν ο κόσμος θα τους μάθαινε μέσω της μουσικής τους.

Ιστορία 

Το 1963 οι William και Margaret Young αποφασίσανε να μεταναστεύσουν από την Γλασκόβη της Σκωτίας στην Αυστραλία παίρνοντας μαζί τους τα 4 από τα 5 παιδιά τους. Τους George, Margaret, Malcolm και Angus (πίσω έμεινε μόνο ο μεγάλος τους γιος Alex).

Φίλοι της μουσικής οι Alex και George ήταν η αιτία που οι μικρότεροι Malcolm και Angus επηρεάστηκαν και θέλησαν να ακολουθήσουν τα βήματα τους.

Ο Alex ήταν μπασίστας στο γκρουπ Grapefruit ενώ ο George έπαιζε ρυθμική κιθάρα στους Easybeats. Ο δεύτερος μάλιστα ήταν η αφορμή να ασχοληθούν με το Rock n Roll όταν το συγκρότημα του, την άνοιξη του 1967,έφτασε την 1η θέση του Αυστραλιανού Top και 16η του Αμερικάνικου με το τραγούδι Friday On My Mind.

Το ξεκίνημα  

Τα αδέρφια Malcolm και Angus Young μετά την επιτυχία του αδερφού τους αποφασίσανε να παρατήσουν το σχολείο και να ασχοληθούν με την μουσική. Ο Malcolm ξεκίνησε να παίζει με τους The Velvet Underground (καμία σχέση με τους γνωστούς Velvet Underground), ενώ ο Angus στους Kentuckee.

Τον Νοέμβριο του 1973 ο 20χρονος Malcolm πρότεινε στον 18χρονο αδερφό του Angus να τον ακολουθήσει ως βασικός κιθαρίστας το γκρουπ που έφτιαχνε και που αποτελούνταν από τους Dave Evans στα φωνητικά, Colin Burgess στα ντραμς και Larry Van Kriedt στο μπάσο.

Τον επόμενο μήνα παίξανε σε κοινό στην περιοχή Chequers του Σίδνεϊ και μάλιστα την παραμονή πρωτοχρονιάς. Έπαιξαν κομμάτια του Chuck Berry (από τον οποίο επηρεάστηκαν περισσότερο), των Beatles, Rolling Stones, Free και δυο δικά τους. Αυτή ήταν η πρώτη εμφάνιση των AC/DC.

Το πρώτο τους βήμα στην δισκογραφία έγινε με την βοήθεια του αδερφού τους George Young και του φίλου του Harry Vanda που μετά την διάλυση των Easybeats έστησαν την δισκογραφική εταιρία Albert Productions και αποφασίσανε να ηχογραφήσουν τους AC/DC.

Το πρώτο single είναι γεγονός και περιέχει τα κομμάτια Can I Sit Next To You και Rockin’ In The Parlour.

Ηχογραφήθηκε τον Φεβρουάριο του 1974 αλλά κυκλοφόρησε στις 22 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς ενώ μερικές μέρες αργότερα κυκλοφόρησε και το video clip του Can I Sit Next To You. Η καθυστέρηση οφείλεται στο γεγονός ότι αλλάξανε πολλοί μπασίστες και ντράμερ όλο αυτό το διάστημα.

Η μεγάλη αλλαγή έγινε όμως στην θέση του τραγουδιστή ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του single. Οι αδερφοί Young απέλυσαν τον Dave Evans λόγω του γεγονότος ότι χρησιμοποιούσε makeup, φορούσε πολύχρωμα κασκόλ και ψηλοτάκουνες μπότες και γενικά το στυλ του είχε επιρροές από glam rock και όχι rock n roll.

Bon Scott  

H αναζήτηση νέου τραγουδιστή δεν κράτησε καιρό. Πριν ακόμη φύγει ο Evans οι αδερφοί Young είχαν δοκιμάσει τον μέχρι πρότινος οδηγό τους, τον Ronald Belford Scott.

Ο Σκωτσέζικης καταγωγής Bon Scott βρέθηκε στην Αυστραλία μετανάστης με την οικογένεια του το 1952. Έχοντας εμπειρία από τα γκρουπ The Spectors, The Valentines και τους Fraternity δεν δυσκολεύτηκε να πείσει για της φωνητικές του ικανότητες τους αδερφούς Young. Και ήταν ότι ακριβώς έψαχναν. Είχε ουρλιαχτό, μελωδία, συναίσθημα και αυτό που εντυπωσίαζε περισσότερο ήταν η παρουσία του στην σκηνή.

Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 1974 ο 26χρονος Bon Scott γίνεται επίσημα ο νέος τραγουδιστής των AC/DC και εμφανίζεται πρώτη φορά μερικές μέρες αργότερα στο Brighton-Le-Sands Masonic Hall του Σίδνεϊ.

Πρώτα άλμπουμ, πρώτες επιτυχίες [Επεξεργασία]

Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς οι AC/DC δουλεύουν στο πρώτο τους άλμπουμ. Στις ηχογραφήσεις βοήθησε ο George Young παίζοντας μπάσο, ενώ στα κομμάτια έπαιξαν επίσης 3 διαφορετικοί ντράμερ!Οι ηχογραφήσεις κράτησαν μόλις 10 μέρες.

Αποφάσισαν όμως πριν βγει στην κυκλοφορία το άλμπουμ να έχουν έναν μόνιμο ντράμερ. Έτσι προσελήφθη ο Αυστραλός Phil Rudd με θητεία στους Buster Brown.

Στις 17 Φεβρουαρίου του 1975 κυκλοφορεί σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία το πρώτο άλμπουμ των AC/DC, το High Voltage. Στις 3 Μαρτίου κυκλοφόρησαν single που περιείχε τα Love Song και Baby Please Don’t Go, το οποίο παρόλο που είναι διασκευή του Big Joe Williams έφτασε στο Top-10 των Αυστραλιανών charts, ενώ τον ίδιο μήνα προσέλαβαν τον μπασίστα Mark Evans. Τον Ιούνιο το High Voltage έχει γίνει χρυσό στην Αυστραλία.

Ένα μήνα αργότερα οι AC/DC μπαίνουν στο στούντιο για την ηχογράφηση του δεύτερου άλμπουμ τους πάλι με παραγωγούς τους George Young και Harry Vanda. To Τ.Ν.Τ. κυκλοφορεί τον Δεκέμβριο του 1975 και παράλληλα οι AC/DC υπογράφουν συμβόλαιο με την Atlantic Records, ενώ μέχρι τα τέλη του χρόνου το High Voltage έχει γίνει τρεις φορές χρυσό και οι AC/DC χαρακτηρίζονται ως το κορυφαίο γκρουπ της Αυστραλίας.

Η επιτυχία συνεχίζεται αμείωτα κι έτσι ο Ιανουάριος του 1976 βρίσκει τους AC/DC και πάλι στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το επόμενο τους άλμπουμ. Τον Φεβρουάριο το Τ.Ν.Τ. είναι Νο.2 στα charts της Αυστραλίας και τον Μάρτιο έχει γίνει τρεις φορές χρυσό.

Τον Απρίλιο το συγκρότημα πηγαίνει στο Λονδίνο για μερικές εμφανίσεις, αλλά τελικά παραμένουν λόγω της τεράστιας επιτυχίας τους. Έτσι μια νέα έκδοση του High Voltage κυκλοφορεί και στην Αγγλία, όπου περιέχει κομμάτια και από το T.N.T. τον Μάιο του 1975.

Το καλοκαίρι βρίσκει το συγκρότημα σε συναυλίες στην Ευρώπη και τον Σεπτέμβριο κυκλοφορεί το τρίτο τους άλμπουμ από την Albert μόνο στην Αυστραλία. Ο τίτλος του είναι Dirty Deeds Done Dirt Cheap, ενώ η Ευρωπαϊκή έκδοση του High Voltage κυκλοφορεί πια και στις Η.Π.Α.

Τον Νοέμβριο το Dirty Deeds Done Dirt Cheap κυκλοφορεί και στην Μεγάλη Βρετανία, αλλά απορρίπτεται από τις Η.Π.Α. Εκεί θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο του 1981.

Τον Ιανουάριο του 1977 οι AC/DC ηχογραφούν για τελευταία φορά με την Albert μέχρι το 2001 (κυκλοφόρησαν στην Αυστραλία άλλη μια έκδοση του Stiff Upper Lip, που περιείχε και μερικά live κομμάτια της περιοδείας). Στις 21 Μαρτίου στην Αυστραλία και στις 23 Ιουνίου στις Η.Π.Α. κυκλοφορεί το Let There Be Rock.

Τον Μάρτιο του 1977 μετά από διαμάχες με τον Angus Young απολύεται ο μπασίστας Mark Evans και την θέση του παίρνει ο Άγγλος Cliff Williams, ο οποίος είχε ιδρύσει τους Home και είχε παίξει και με τους Bandit. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς το συγκρότημα παίζει για πρώτη φορά στην Νέα Υόρκη.

Με παραγωγούς τους George Young και Harry Vanda τον Φεβρουάριο του 1978 ηχογραφούν το Powerage, το οποίο βγαίνει στην κυκλοφορία τον ερχόμενο Μάιο. Στις 30 Απριλίου, όμως, έγιναν και οι ηχογραφήσεις για το πρώτο live άλμπουμ τους, το If You Want Blood (You Got It), στο Apollo Theatre της Γλασκόβης το οποίο κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς.

Οι AC/DC όλο αυτό το διάστημα έχουν παίξει με τους Black Sabbath, REO Speedwagon, Kiss, Styx, Aerosmith, Blue Oyster Cult, Cheap Trick, Alice Cooper, Foreigner, Van Halen, Ted Nugent, UFO, Thin Lizzy κ.α. ενώ όλα δείχνουν πως η κατάκτηση της κορυφής δεν είναι μακριά...

Οι 4 πρώτοι μήνες του 1979 βρίσκουν τους AC/DC να δουλεύουν πάνω στο έκτο στούντιο άλμπουμ τους. Ο τίτλος στην αρχή δεν άρεσε στην δισκογραφική εταιρία, αλλά οι αδερφοί Young αποφάσισαν πως η ονομασία του δίσκου δεν θα άλλαζε. Έτσι, στα τέλη του Ιουλίου, το Highway To Hell(Λεωφόρος προς την κόλαση) κυκλοφορεί σε ολόκληρο τον κόσμο και ήδη στις αρχές του Αυγούστου είναι μέσα στα Top-20 σε Μεγάλη Βρετανία και Η.Π.Α., ενώ οι πωλήσεις του άλμπουμ μέχρι τον Οκτώβριο του 1979 μόνο στις Η.Π.Α έχουν φτάσει στα 500.000 αντίτυπα.

Ο τίτλος του άλμπουμ, το εξώφυλλο του και τα «κέρατα» του Angus στις συναυλίες έδωσαν το έναυσμα σε διάφορους να πιστεύουν πως οι AC/DC είναι σατανιστές. Το συγκρότημα παρέπεμψε τους επικριτές τους στους στίχους του ομώνυμου κομματιού λέγοντας πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα δίσκο αφιέρωμα στις συνεχόμενες συναυλίες και στον σκληρό δρόμο της επιτυχίας μέχρι την κατάκτηση της κορυφής.

Ο θάνατος του «αδερφού»  

Το συγκρότημα AC/DC ήταν πάντα υπόθεση οικογενειακή. Όμως, το κοινό στοιχείο της μετανάστευσης από την Σκωτία στην Αυστραλία για τους αδερφούς Young και του Bon Scott ήταν κάτι που τους είχε δέσει ως αδέρφια.

Έτσι, το πρωινό της Τρίτης της 19ης Φεβρουαρίου 1980, η είδηση του θανάτου του Bon Scott έπεσε σαν κεραυνός στο συγκρότημα. Ο Angus ήταν ο πρώτος που το έμαθε και ενημέρωσε και τα υπόλοιπα μέλη.

Ο Bon το προηγούμενο βράδυ είχε βγει με έναν φίλο του να πιει μερικά ποτά στο κέντρο του Λονδίνου. Κάτι, που ήταν απολύτως φυσιολογικό για έναν rocker που βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του. Άλλωστε ο Bon πάντα έπινε κάτι παραπάνω, αλλά χωρίς ποτέ να ξεφεύγει. Ο φίλος του στην αρχή τον οδήγησε στο σπίτι, αλλά επειδή ο Bon δεν σηκωνόταν, εκείνος πήγε σπίτι του και άφησε τον Bon να κοιμηθεί στο αυτοκίνητο.

Το πρωί που σηκώθηκε είδε τον Bon να πνίγεται από εισρόφηση, λόγω της στάσης που είχε το κεφάλι του. Λίγο πριν φτάσει στο νοσοκομείο Kings o Bon Scott ξεψύχησε. Ήταν μόλις 33 χρονών.

Η κατάκτηση της κορυφής  

Πριν τον θάνατο του Bon Scott οι αδερφοί Young δούλευαν στο επόμενο άλμπουμ τους. Το μόνο, που έλειπε ήταν τα φωνητικά. Μετά το τραγικό συμβάν σταμάτησαν τα πάντα και φρόντισαν να βρίσκονται κοντά στην οικογένεια του Bon.

Σκεφτόταν να συνεχίσουν, αλλά δεν είχαν το κουράγιο. Όμως, οι γονείς του Bon ήταν αυτοί, που τους ενθάρρυναν, ώστε το συγκρότημα να μην διαλυθεί. Άλλωστε και ο ίδιος ο Bon δεν θα το ήθελε να συμβεί με αυτό τον τρόπο.

Έτσι, με την ευλογία των γονιών του Bon, ξεκίνησαν την αναζήτηση του επόμενου τραγουδιστή τους. Ο παραγωγός τους Mutt Lange είχε αναφέρει το όνομα του Brian Johnson από τους Geordie. Επίσης ένας fan του συγκροτήματος από το Κλίβελαντ είχε στείλει γράμμα στους AC/DC και τους πρότεινε να ακούσουν τον Johnson γράφοντας τους πως είναι ο κατάλληλος. Έτσι αποφασίσανε να τον δοκιμάσουν.

Στην ακρόαση ο Johnson ζήτησε να τραγουδήσει το Nutbush City Limits της Tina Turner και οι αδερφοί Young το δικό τους Whole Lotta Rosie. Στις 8 Απριλίου 1980, συμπληρώθηκαν 50 μέρες από τον θάνατο του Bon Scott και οι AC/DC ανακοινώνουν τον Brian Johnson ως νέο τους τραγουδιστή.

Μια απόφαση, που εξέπληξε, όμως, τους φίλους των AC/DC, ήταν να ηχογραφήσουν το επόμενό τους άλμπουμ στις Μπαχάμες. Έτσι στα μέσα Απριλίου το συγκρότημα μετακόμισε στην πόλη Nassau και στα Compass Point Studios ξεκίνησαν να δουλεύουν για το έβδομο άλμπουμ τους.

Το ίδιο το συγκρότημα δικαιολόγησε αυτή την απόφαση με το ότι ήθελαν να είναι όλοι μαζί και να δουλεύουν όλοι μαζί, να μην επηρεάζονται από εξωτερικούς παράγοντες και να μπορεί και ο ίδιος ο Johnson να προσαρμοστεί πιο γρήγορα. Και γι’ αυτό, όταν τελείωσαν οι ηχογραφήσεις, πριν κυκλοφορήσουν το άλμπουμ έκαναν μια συναυλία ντεμπούτο για τον Brian στο Βέλγιο.

Στα μέσα Ιουλίου του 1980 το συγκρότημα ξεκινάει περιοδεία σε Η.Π.Α. και Καναδά για την προώθηση του νέου τους άλμπουμ, το οποίο θα έχει κυκλοφορήσει σε ολόκληρο τον κόσμο μέχρι τα μέσα Αυγούστου.

Ο τίτλος του είναι Back In Black.

Το μαύρο εξώφυλλο του είναι σημάδι πένθους για τον αδικοχαμένο Bon Scott, ενώ το τραγούδι "Have A Drink On Me" είναι αφιερωμένο στον μέχρι πρόσφατα τραγουδιστή του συγκροτήματος.

Μέχρι τον Νοέμβριο του 1980 το Back In Black είχε πουλήσει 10 εκατομμύρια αντίτυπα σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι μάλιστα το Νο.2 άλμπουμ όλων των εποχών σε πωλήσεις με περισσότερα από 42 εκατομμύρια αντίτυπα σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ είναι το Νο.1 σε πωλήσεις από συγκρότημα.

Μια άσχημη δεκαετία 

Η μεγάλη επιτυχία του Back In Black οδήγησε και το επόμενο άλμπουμ του συγκροτήματος στην κορυφή. Το For Those About To Rock (We Salute You) ηχογραφήθηκε τον Ιούλιο του 1981 και κυκλοφόρησε στις 23 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς σε ολόκληρο τον κόσμο.

Είναι μάλιστα το πρώτο άλμπουμ των AC/DC που έφτασε στο Νο.1 των Αμερικάνικων charts, ενώ έφτασε στο Νο.3 στην Μεγάλη Βρετανία.

Σχεδόν ενάμιση χρόνο αργότερα το συγκρότημα επέστρεψε στις Μπαχάμες για να ηχογραφήσει το επόμενό τους άλμπουμ και μάλιστα με δική τους παραγωγή. Έχει τίτλο Flick OF The Switch και κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1983 σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό, που έκανε, όμως, εντύπωση ήταν ο διωγμός του ντράμερ Phil Rudd.

Βέβαια, οι σχέσεις του με τον Malcolm ήταν τεταμένες και ήταν θέμα χρόνου η απόλυση του, όταν μάλιστα ο Phil, μην μπορώντας να ξεπεράσει τον χαμό του Bon Scott, είχε ξεπέσει σε διάφορες ουσίες.

Ο αντικαταστάτης του ήταν ο Άγγλος Simon Wright με θητεία στους Α ΙΙ Ζ.

Έτσι, φτάνουμε στον Οκτώβριο του 1984, που το συγκρότημα ξεκινάει και πάλι ηχογραφήσεις, αλλά παράλληλα κυκλοφορεί και ένα μίνι άλμπουμ με 5 τραγούδια, που είχαν ηχογραφήσει την περίοδο 1974-1976 και έχει τίτλο ’74 Jailbreak.

28 Ιουνίου κυκλοφορεί το δεύτερο –και τελευταίο- άλμπουμ με παραγωγούς τα μέλη του συγκροτήματος. Το Fly On The Wall για πολλούς θεωρείται το χειρότερο άλμπουμ τους μέχρι σήμερα.

Και δυστυχώς και η συνέχεια δεν είναι καλύτερη.

Nightstalker  

Τον Μάρτιο του 1985 είχε ξεκινήσει μια σειρά δολοφονιών στο Λος Άντζελες των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία σταμάτησε μερικούς μήνες αργότερα με την σύλληψη του δράστη. Σε μια από τις δεκαέξι δολοφονίες στον τόπο του εγκλήματος βρέθηκε ένα καπέλο που είχε πάνω του ραμμένο το λογότυπο του συγκροτήματος. Ο υπεύθυνος της υπόθεσης είχε την ιδέα να δημοσιεύσει το καπέλο πιστεύοντας, πως θα βοηθούσε στην σύλληψη του δολοφόνου, αν εμφανιζόταν μάρτυρας, ο οποίος θα γνώριζε κάποιον με συνήθεια να φοράει καπέλο AC/DC.

Αυτό, που βοήθησε τελικά, ήταν να δώσουν υλικό στους δημοσιογράφους, ώστε να γεμίσουν τις σελίδες των εφημερίδων τους. Αρχίσανε διάφορες συγκρίσεις σε εξώφυλλα και στίχους του συγκροτήματος με τον τρόπο, που ο Richard Ramirez διέπραττε τις δολοφονίες του, αλλά και τις πεντάλφες, που ζωγράφιζε στα σπίτια των θυμάτων του.

Το χειρότερο ήταν, όμως, πως στην σύλληψη του ο Nightstalker ισχυρίστηκε, πως επηρεάστηκε από το τραγούδι Night Prowler των AC/DC. Το τραγούδι, βέβαια, αναφέρεται σε παιδικές "αταξίες", όπως το να επισκέπτεσαι αργά το βράδυ την φιλενάδα σου, όταν οι υπόλοιποι κοιμούνται.

Ήταν μάλιστα η περίοδος που οι δημοσιογράφοι παρερμήνευσαν το AC/DC και έγραψαν, πως σημαίνει Anti-Christ/Devil's Child. Και παρόλο που το συγκρότημα εξηγούσε την έμπνευση από την ραπτομηχανή της αδερφής τους, πάντα επέμεναν πως υπάρχει κάτι περισσότερο.

P.M.R.C.  

Μετά την υπόθεση Nightstalker ήρθε άλλο ένα πρόβλημα να αναστατώσει στο συγκρότημα. Το 1985 ιδρύθηκε το P.M.R.C (Parents Music Resource Center) από συζύγους βουλευτών του Αμερικάνικου Κογκρέσου με σκοπό την καταπολέμηση των άσεμνων στίχων από τραγούδια της rock μουσικής. Το P.M.R.C. με πρόεδρο την Tipper Gore (σύζυγος του Al Gore) "κυνήγησε" με μανία τους AC/DC κατηγορώντας τους συνεχώς για το περιεχόμενο των στίχων τους. Ένα από τα κομμάτια, που έχουν στην λίστα τους είναι το Let Me Put My Love Into You από το Back In Black.

Maximum Overdrive  

Ένας από τους καλύτερους συγγραφείς και σκηνοθέτες ταινιών τρόμου και δηλωμένος θαυμαστής των AC/DC, ο Stephen King ζήτησε από το συγκρότημα τραγούδια για την μουσική υπόκρουση της ταινίας του Maximum Overdrive. Έτσι, τον Μάιο του 1986 κυκλοφόρησε το Who Made Who έχοντας 6 τραγούδια από παλιότερες δουλειές του γκρουπ και τρία καινούργια. Τα Who Made Who, D.T. και Chase the Ace.

Η αποχώρηση του Malcolm 

Το μόνο θετικό όλα αυτά τα χρόνια για το συγκρότημα των AC/DC ήταν οι sold out συναυλίες τους. Αλλά τα προβλήματα δεν σταματάνε.

Τον Αύγουστο του 1987 το συγκρότημα ξαναμπαίνει στο στούντιο για να αρχίσει τις ηχογραφήσεις του επόμενου άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1988. Έχει τίτλο Blow Up Your Video.

Κατά την διάρκεια, όμως, της περιοδείας για την προώθηση του Blow Up Your Video ο Malcolm αποχώρησε από το συγκρότημα λόγω προβλημάτων αλκοολισμού. Την θέση του στις περιοδείες πήρε ο ανιψιός του Stevie Young, ενώ ο Malcolm ξεκίνησε την απεξάρτηση του από το αλκοόλ με την βοήθεια των ανωνύμων αλκοολικών.

Στο τέλος της περιοδείας αποχώρησε και ο ντράμερ Simon Wright για να συνεχίσει την καριέρα του στην μπάντα του Ronnie James Dio.

Και πάλι στην κορυφή 

Με την επιστροφή του Malcolm το συγκρότημα άρχισε να δουλεύει στο επόμενο του άλμπουμ αφού πρώτα αντικατέστησε τον Wright στην θέση του ντράμερ με τον Chris Slade, ο οποίος είχε εμπειρία με γκρουπ όπως τους Uriah Heep, Gary Moore και άλλους.

Με παραγωγό τον Bruce Fairbairn και δουλεύοντας από τα τέλη του 1989 μέχρι τον Ιούνιο του 1990 οι AC/DC κατάφεραν να φτιάξουν ένα άλμπουμ αντάξιο της ιστορίας τους. Το The Razors Edge κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1990, και μέχρι τον Οκτώβριο μόνο στις Η.Π.Α. έχει πουλήσει 3 εκατομμύρια αντίτυπα και έχει φτάσει στο Νο.2 στα charts, ενώ έχει φτάσει στο Νο.4 και στην Μεγάλη Βρετανία. Για τις ανάγκες του videoclip του κομματιού "Are You Ready" οι AC/DC ζήτησαν 10 εθελοντές στους οποίους ενώ τους ξύριζαν τα μαλλιά τους θα γραφόταν στο κεφάλι τους το όνομα του συγκροτήματος.Προσφέρθηκαν πάνω από 1000.

Το γκρουπ έχει φτάσει πια τις 60 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ μόνο το Back In Black και μόνο στις Η.Π.Α. έχει πουλήσει περισσότερα από 10 εκατομμύρια αντίτυπα.

Ο θάνατος ξαναχτυπά  

Στις 18 Ιανουαρίου 1991 το πρόγραμμα της περιοδείας για την προώθηση του The Razors Edge έγραφε Utah/Salt Lake City. Μόλις οι πόρτες άνοιξαν 13.000 θεατές έτρεξαν μπροστά για να πιάσουν όσο το δυνατόν καλύτερες θέσεις. Το αποτέλεσμα ήταν τρία άτομα να ποδοπατηθούν και να πεθάνουν από ασφυξία.

Το συγκρότημα στην αρχή έμαθε το θάνατο ενός ατόμου. Ήταν έτοιμοι να σταματήσουν την συναυλία, αλλά οι υπεύθυνοι τους συμβούλεψαν να συνεχίσουν για να αποφύγουν τα χειρότερα. Στο τέλος της συναυλίας έμαθαν πως τα θύματα ήταν τρεις.

Το γεγονός αυτό μέχρι και σήμερα ο Malcolm δεν θέλει καν να το συζητήσει...

Junior  

Οι AC/DC τον Οκτώβριο του 1992 κυκλοφορούν το δεύτερο ζωντανό τους άλμπουμ, που έχει τον τίτλο Live και αρχές του 1993 έγιναν οι ηχογραφήσεις για το τραγούδι Big Gun, το οποίο περιέχεται στο soundtrack της ταινίας "Last Action Hero" και που πρωταγωνιστεί ο Arnold Schwarzenegger.

Το 1994 επιφυλάσσει κάτι ευχάριστο για τους φίλους του συγκροτήματος. Οι αδερφοί Young ξεκινήσανε να δουλεύουν πάνω στο επόμενο άλμπουμ τους και κάλεσαν τον παλιό τους φίλο και πρώην ντράμερ του συγκροτήματος Phill Rudd να παίξει μερικά κομμάτια μαζί τους. Τελικά ο Chris Slade απολύεται και την θέση του παίρνει ο Rudd. Αυτή είναι και η τελευταία αλλαγή στο σχήμα του συγκροτήματος μέχρι και σήμερα.

Τον Οκτώβριο του 1994 το συγκρότημα άρχισε τις ηχογραφήσεις του επόμενου άλμπουμ του, αλλά θα κυκλοφορήσει σχεδόν ένα χρόνο αργότερα. Έχει τίτλο Ballbreaker.

Το προτελευταίο άλμπουμ των AC/DC έχει τίτλο Stiff Upper Lip. Οι ηχογραφήσεις έγιναν από τον Ιούλιο μέχρι τον Οκτώβριο του 1999 και το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2000. Το εξώφυλλο του άλμπουμ απεικονίζει ένα άγαλμα του Angus. Το γκρουπ αποφάσισε να φτιάξει ένα τεράστιο άγαλμα για τις ανάγκες της Stiff Upper Lip περιοδείας. Η ονομασία του αγάλματος είναι Junior.

Από την συναυλία που έδωσαν οι AC/DC στις 28 Μαΐου 2009 στο ΟΑΚΑ

Black Ice  

Στις 20 Οκτωβρίου 2008 κυκλοφόρησε επίσημα το 15ο στούντιο άλμπουμ των AC/DC με τίτλο Black Ice. Πρώτο single του άλμπουμ είναι το Rock 'n Roll Train που κυκλοφόρησε στις 28 Αυγούστου 2008. Το συγκρότημα μάλιστα έκανε διαγωνισμό για 150 φίλους του γκρουπ που θα συμμετείχαν στο video clip.

Σύμφωνα με το επίσημο site των AC/DC, το Black Ice στην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του πούλησε πάνω από 780.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και είναι Νο1 σε πωλήσεις σε 29 χώρες. Επίσης σύμφωνα με το Billboard το Black Ice είναι Νο1 στο Top200, No1 στα πιο περιεκτικά άλμπουμ και Νο1 σε Top Rock, Top Pop και Top Internet άλμπουμ για την εβδομάδα μέχρι 8 Νοεμβρίου 2008.

Την εβδομάδα 3 έως 9 Νοεμβρίου 2008 το Black Ice ήταν Νο1 σε πωλήσεις στην Ελλάδα και μάλιστα έγινε χρυσό.

Νέα άλμπουμ  

Οι AC/DC ξανάγιναν μόδα.Έτσι τους ζητήθηκε να γίνουν το βασικό γκρουπ για το σάουντρακ της ταινίας Iron Man 2.Στις 19 Απριλίου 2010 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Iron Man 2 το οποίο περιείχε 15 τραγούδια του συγκροτήματος από παλαιότερες δουλειές ενώ βασικό κομμάτι της ταινίας ήταν το "Shoot to Thrill" από το Back In Black.

Στα πλαίσια της παρουσίασης του "Live at River Plate DVD" που έγινε στις 6 Μαίου στο Hammersmith Apollo του Λονδίνου στην Αγγλία ο Angus ανέφερε πως υπάρχουν σκέψεις να κυκλοφορήσουν οι AC/DC νέο άλμπουμ στα επόμενα 2 χρόνια.Τελικά στις 20 Νοεμβρίου 2012 κυκλοφόρησαν το "Live at River Plate" που περιέχει κομμάτια από την εμφάνιση τους στο River Plate Stadium στο Μπουένος Άιρες στις 4 Δεκεμβρίου 2009.

                            Red Hot Chili Peppers

 Οι Red Hot Chili Peppers είναι ένα αμερικάνικο ροκ συγκρότημα που ιδρύθηκε στο Los Angeles το 1983. Το συγκρότημα παίζει συνήθως alternative rock καθώς και funk rock,punk rock και psychedelic rock. Τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος είναι ο Anthony Kiedis (φωνή) και ο Michael "Flea" Balzary (μπάσο), ντράμερ έγινε το 1988 ο Chad Smith, και κιθαρίστας το 2009, μετά την αποχώρηση του John Frusciante,o Josh Klinghoffer. Οι Red Hot Chili Peppers έχουν κερδίσει εφτά Grammy Awards και έχουν πουλήσει πάνω από 80 εκατομμύρια άλμπουμ ανά τον κόσμο. Το 2012 εισήλθαν στο Rock and Roll Hall of Fame.

Το 1983, όταν και ιδρύθηκε το συγκρότημα, μέλη ήταν ο Anthony Kiedis,ο Flea,ο Jack Irons(ντραμς)και ο Hillel Slovak(κιθάρα). Λόγω των υποχρεώσεων τους με το άλλο τους συγκρότημα What Is This οι 2 τελευταίοι έφυγαν.Τότε το συγκρότημα επιστράτευσε τον Cliff Martinez(drums) και τον Jack Sherman(κιθάρα)και ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ The Red Hot Chili Peppers (1984). Όταν ο Jack Sherman παραιτήθηκε, το συγκρότημα πήρε πίσω τον Hillel που είχε παραιτηθεί από τους What Is This και ηχογράφησαν το Freaky Styley(1985).Μετά από λίγο και ο Cliff παραιτήθηκε και ο Jack επέστρεψε.Την περίοδο εκείνη ηχογράφησαν το The Uplift Mofo Party Plan(1987).Ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησε και το The Abbey Road EP(1988).Δυστυχώς λίγους μήνες μετά ο Hillel πέθανε λόγω υπερβολική δόσης ναρκωτικών.Ο Jack συντετριμμένος ξαναπαραιτείται.Απεγνωσμένο το συγκρότημα παίρνει για κιθαρίστα τον DeWayne McKnight των Parliament-Funkadelic και για ντράμερ τον D.H. Peligro των Dead Kennedys.Ο DeWayne δεν ταίριαζε στο σύνολο και διώχθηκε.Τότε ο D.H. γνώρισε στους Peppers έναν ταλαντούχο κιθαρίστα-θαυμαστή τους τον John Frusciante.Μετά από ένα μικρό tour ο D.H. διώχθηκε και μετά από οντισιόν μπήκε στο συγκρότημα ο σημερινός ντράμερ Chad Smith. Στο τέλος αυτής της περιπέτειας ηχογραφήθηκε το 4ο άλμπουμ τους το Mother's Milk(1989) που ήταν αρκετά πετυχημένο.

Το 1990, η ομάδα υπέγραψε με την Warner Bros Records και ηχογράφησαν με παραγωγό τον Rick Rubin το άλμπουμ Blood Sugar Sex Magik (1991),το οποία έγινε η πρώτη εμπορική επιτυχία του συγκροτήματος.Ο Frusciante ένιωσε άβολα με την επιτυχία της μπάντας και την άφησε απότομα το 1992,στη μέση της περιοδείας του άλμπουμ. Η χρήση ηρωίνης του Frusciante αυξήθηκε. Μετά την πρόσληψη του κιθαρίστα Arik Marshall για να ολοκληρωθεί η περιοδεία, ο Kiedis .ο Flea και o Smith προσέλαβαν τον Jesse Tobias αν και μετά από μερικές εβδομάδες αντικαταστήθηκε από τον Dave Navarro των Jane's Addiction,και κάλο φίλο του Chad για το μετέπειτα άλμπουμ τους, One Hot Minute (1995).Το άλμπουμ δεν ήταν τόσο επιτυχημένο όσο και το Blood Sugar Sex Magik και απέτυχε να αποσπάσει την αναγνώριση του κόσμου .Ο Navarro έφυγε από το συγκρότημα το 1998.Ο Frusciante, φρέσκος από την απεξάρτηση από τα ναρκωτικά, επανήλθε στο συγκρότημα το ίδιο έτος κατόπιν αιτήσεως του Flea. Το επανενωμένο κουαρτέτο επέστρεψε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το Californication (1999), το οποίο έγινε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της μπάντας με 15 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Το άλμπουμ αυτό ακολουθήθηκε τρία χρόνια αργότερα από το By the Way, και στη συνέχεια τέσσερα χρόνια αργότερα από το διπλό άλμπουμ Stadium Arcadium, το πρώτο του Νούμερο 1 άλμπουμ στην Αμερική. Μετά από μια παγκόσμια περιοδεία, η ομάδα έκανε μια παρατεταμένη παύση. Ο Frusciante ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει από την μπάντα φιλικά για να επικεντρωθεί στην solo καριέρα του. Ο Josh Klinghoffer, ο οποίος είχε εργαστεί ως sideman για την περιοδεία τους για το στο Stadium Arcadium και στα σόλο έργα του Frusciante, μπήκε στην μπάντα ως κιθαρίστας το 2009 και η μπάντα πέρασε το επόμενο ενάμιση χρόνο ηχογραφώντας το δέκατο album τους, I'm with You που κυκλοφόρησε το 2011 και έφτασε στην κορυφή των charts σε 18 διαφορετικές χώρες.

Δισκογραφία 

1984 The Red Hot Chili Peppers (EMI)

1985 Freaky Styley (EMI)

1987 The Uplift Mofo Party Plan (EMI)

1988 The Abbey Road EP (EMI)

1989 Mother's Milk (EMI)

1991 Blood Sugar Sex Magik (Warner)

1992 What Hits!? (EMI)

1994 The Plasma Shaft (Warner)

1994 Live Rare Remix Box (Warner)

1994 Out in L.A. (EMI)

1995 One Hot Minute (Warner)

1998 Under the Covers:Essential Red Hot Chili Peppers (EMI)

1998 The Best of Red Hot Chili Peppers(EMI)

1999 Californication (άλμπουμ) (Warner)

2002 By the Way (Warner)

2003 Greatest Hits (Warner)

2004 Live in Hyde Park (Warner)

2006 Stadium Arcadium (Warner)

2006 iTunes Originals – Red Hot Chili Peppers (Warner)

2011 I'm with You (Warner)

2011-2013 Red Hot Chili Peppers Official Bootlegs (Warner)

2012 2011 Live EP (Warner)

2012 Rock & Roll Hall of Fame Covers EP(Warner)

2012-2013 I'm with You Sessions(Warner)

Singles 

1984 True Men Don't Kill Coyotes

1984 Get Up and Jump

1985 Jungle Man

1985 Catholic School Girls Rule

1985 Hollywood (Africa)

1987 Fight Like a Brave

1987 Me and My Friends

1989 Good Time Boys

1989 Knock Me Down

1989 Higher Ground

1989 Taste the Pain

1990 Show Me Your Soul

1991 Give It Away

1992 Under the Bridge

1992 Suck My Kiss

1992 Breaking the Girl

1992 Behind the Sun

1993 If You Have to Ask

1993 Soul to Squeeze

1995 Warped

1995 My Friends

1996 Aeroplane (Red Hot Chili Peppers)

1996 Shallow Be Thy Game

1996 Coffee Shop

1996 Love Rollercoaster

1999 Scar Tissue

1999 Around the World

2000 Otherside

2000 Californication (τραγούδι)

2000 Road Trippin'

2001 Parallel Universe

2002 By the Way (τραγούδι)

2002 The Zephyr Song

2003 Can't Stop

2003 Dosed

2003 Universally Speaking

2003 Fortune Faded

2003 Save the Population

2006 Dani California

2006 Tell Me Baby

2006 Snow ((Hey Oh))

2007 Desecration Smile

2007 Hump de Bump

2011 The Adventures of Rain Dance Maggie

2011 Monarchy of Roses

2012 Look Around

2012 Did I Let You Know

2012 Brendan's Death Song

                                         U2

Οι U2 είναι Εναλλακτική ροκ μουσικό συγκρότημα από το Δουβλίνο, της Ιρλανδίας. Το συγκρότημα αποτελούν οι Πολ Χιούσον ή Bono (φωνητικά και κιθάρα), Ντέιβιντ Ίβανς ή The Edge (κιθάρα, πλήκτρα και φωνητικά), Άνταμ Κλέιτον (μπάσο) και Λάρρυ Μιούλεν Τζούνιορ (ντραμς και κρουστά).

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1976 όταν τα μέλη του ήταν έφηβοι με περιορισμένη μουσική κατάρτιση. Ιδρυτής του συγκροτήματος ήταν ο Λάρρυ Μιούλεν Τζούνιορ και το αρχικό όνομα του συγκροτήματος ήταν "Feedback", ενώ ο αρχικός αριθμός των μελών του ήταν οκτώ. Το 1977 μετονομάστηκε, αρχικά σε "The Hype" και στη συνέχεια έλαβε το τελικό του όνομα, "U2", καθώς και την τελική του σύνθεση.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 το συγκρότημα έγινε παγκοσμίως γνωστό, ξεχωρίζοντας για τον ήχο τους, την παθιασμένη φωνή του Bono και την υψηλή ποιότητα του ήχου της κιθάρας του Edge. Η επιτυχία των συναυλιών τους ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη εμπορική, μέχρι το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 1987, «The Joshua Tree», που εκτίναξε τη φήμη του συγκροτήματος «από ήρωες σε superstars» σύμφωνα με το μουσικό περιοδικό Rolling Stone. Οι U2 εναρμονίστηκαν επιτυχώς με την επανάσταση της εναλλακτικής ροκ επαναπροσδιορίζοντας την εικόνα τους με το άλμπουμ του 1991 «Achtung Baby» και την περιοδεία που το ακολούθησε με τίτλο «Zoo TV Tour». Παρόμοιοι πειραματισμοί συνεχίστηκαν καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Από το 2000 κι έπειτα, ακολούθησαν έναν περισσότερο συμβατικό ήχο που συγκρατεί στοιχεία από τις προγενέστερες δουλειές τους. Τον Μάρτιο του 2009 κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ τους με τίτλο "No Line On The Horizon" στο οποίο παραγωγή έχουν κάνει οι Brian Eno, Daniel Lanois & Steve Lillywhite.

Οι U2 έχουν πουλήσει διεθνώς περισσότερα από 140 εκατομμύρια albums και έχουν κερδίσει 22 Βραβεία Γκράμι, περισσότερα από οποιαδήποτε άλλο συγκρότημα. Το 2005, η μπάντα εισήλθε στο «Rock and Roll Hall of Fame». Το Rolling Stone τους τοποθέτησε στο #22 της λίστας των 100 μεγαλύτερων καλλιτεχνών όλων των εποχών. Κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, σε ομαδικό και προσωπικό επίπεδο, πρωτοστάτησαν στον αγώνα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για σκοπούς κοινωνικού δικαίου, όπως στο πλευρό της Διεθνούς Αμνηστίας, της Καμπάνιας του Ο.Η.Ε., και της καμπάνιας του Bono με τίτλο «DATA» (Debt, AIDS, Trade in Africa).

Boy (1980)

October (1981)

War (1983)

The Unforgettable Fire (1984)

The Joshua Tree (1987)

Rattle and Hum (1988)

Achtung Baby (1991)

Zooropa (1993)

Pop (1997)

All That You Can't Leave Behind (2000)

How to Dismantle an Atomic Bomb (2004)

No Line on the Horizon (2009)

                                 Guns N' Roses

Οι Guns N' Roses ή GNR  ή Gn'R είναι αμερικανικό  ροκ μουσικό συγκρότημα. Είναι γνωστοί και ως "η πιο επικίνδυνη μπάντα όλων των εποχών",  επειδή στο φεστιβάλ "Monsters of Rock" του 1988 δύο άτομα έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να πάρουν, όσο το δυνατόν καλύτερες θέσεις, ενώ οι ίδιοι συνέχιζαν να παίζουν.  To "VH1" τούς κατέταξε στην 33η θέση με τους καλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών,  ενώ το περιοδικό "Rolling Stone" τούς κατέταξε στην 92η θέση της δικής του λίστας  και τα κομμάτια τους Sweet Child O' Mine,  Paradise City και Welcome to the Jungle, στην 198η,  459η και 473η θέση αντίστοιχα, στη λίστα των 500 σημαντικότερων κομματιών όλων των εποχών.  To 2012, τιμήθηκαν με την είσοδό τους στο Rock and Roll Hall of Fame 

Πίνακας περιεχομένων 

Οι Guns N' Roses, στο Download Festival, το 2006 (από αριστερά προς τα δεξιά: Ρίτσαρντ Φόρτους, Ίζυ Στράντλιν, Αξλ Ρόουζ)

Το 1985 στο Λος Άντζελες  έγινε συγχώνευση των συγκροτημάτων "Hollywood Rose" (είχαν αρχηγό τον Αξλ Ρόουζ) και "L.A. Guns (είχαν αρχηγό τον Τρέισι Γκανς, λόγω των προβλημάτων με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, κυρίως των μελών του δεύτερου.  Tα μέλη του συγκροτήματος κατέληξαν σε μια τελική σύνθεση: Αξλ Ρόουζ (φωνητικά), Ίζυ Στράντλιν (κιθάρα)  (οι δυο τους βρίσκονταν στους Hollywood Rose),  Slash (κιθάρα), Νταφ ΜακΚάγκαν (μπάσο) και Στίβεν Άντλερ (ντραμς) (οι τρεις τους ενσωματώθηκαν αργότερα).  Το νέο συγκρότημα έκανε μια μικρή περιοδεία στο Σιάτλ, για να μπορέσει να βρει τη χημεία του.  Μετά την περιοδεία, όλα τα μέλη του συγκροτήματος έμεναν στο ίδιο σπίτι, στο Λος Άντζελες και έπαιζαν σε διάφορα μπαρ, ώστε να καταφέρουν να βρουν τον ήχο που τους ταίριαζε. Μέχρι το 1986 είχαν γράψει 14 κομμάτια,[1] υπογράφοντας, παράλληλα, συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία "Geffren Records".[1] [3] Μέχρι το 1987,[14] υποστήριζαν συναυλίες συγκροτημάτων,  όπως, οι Aerosmith, οι Alice Cooper  και οι Mötley Crüe. 

Appetite for Destruction  

Μετά τη συμφωνία με τη Geffen, ξεκίνησαν να ηχογραφούν το δοκιμαστικό άλμπουμ "Live ?!*@ Like A Suicide".[3] Έτσι, λίγο καιρό μετά, κυκλοφόρησαν το "Appetite for Destruction", το οποίο κυκλοφόρησε στις 21 Ιουλίου του 1987.[1] [3] Τα δύο εξώφυλλα του προκάλεσαν αρκετά την κοινή γνώμη: το πρώτο εμφάνιζε τα μέλη του συγκροτήματος ως νεκροκεφαλές, κρεμασμένες από ένα σταυρό και το δεύτερο απεικόνιζε μια γυναίκα, η οποία είχε μόλις βιαστεί από ένα εξωγήινο ον.[3] Το 1988, ανέβηκε πολύ η δημοτικότητά τους, αφού τα βίντεο κλιπ τους προβάλλονταν, συνεχώς, από το MTV και οι ίδιοι εμφανίζονταν ζωντανά, στα βραβεία MTV. To καλοκαίρι του ίδιου έτους, το πρώτο τους άλμπουμ έφθασε στην κορυφή των αμερικανικών τσαρτ.[1] Ο δίσκος αυτός είναι ένας από τους καλύτερους που ανέδειξε η ροκ μουσική,[1] [3] πουλώντας 28 εκατομμύρια παγκοσμίως.[3]

Κριτική [Επεξεργασία]

Tην άνοιξη του 2012, ο Μπράιαν Φάλλον, τραγουδιστής των Gaslight Anthem, δήλωσε για το "Appetite for Destruction" και τον Αξλ Ρόουζ: "Όταν ήμουν παιδί, ήταν ο Αξλ Ρόουζ... Πάντα ήταν στην οθόνη της τηλεόρασης. Δε με νοιάζει. Αυτός ο τύπος είναι γουρούνι. Ξανακούστε το "Appetite for Destruction" και ελάτε να μου πείτε πόσες γυναίκες προσβάλλει. Ήμουν τόσο τυφλός σχετικά με αυτό όταν ήμουν επτά ετών. Δεν ήξερα για τι πράγμα μιλούσα".[15]

G N' R Lies και απόλυση του Άντλερ [Επεξεργασία]

Το 1988,[3] [16] οι Guns N' Roses κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους,[1] [2] [3] [16] με τίτλο "G N' R Lies",[3] [16] το οποίο πήγε αρκετά καλά σε πωλήσεις,[2] φθάνοντας στην τέταρτη θέση του Billboard Hot 100[16] και τούς έκανε ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Αγγλία.[1] Στις 17 Οκτωβρίου του 1989, άνοιξαν[2] τη συναυλία των Rolling Stones, κατά την οποία ο Ρόουζ είπε ότι, εάν κάποια μέλη του συγκροτήματος δε σταματούσαν τη χρήση ναρκωτικών, τότε εκείνο θα διαλυόταν.[2] [3] Αν και όλοι τους έκαναν μια προσπάθεια, ο Άντλερ δε μπορούσε να μείνει χωρίς αυτά. Έτσι, τα μέλη της μπάντας προσέλαβαν ένα θεραπευτή, ο οποίος είχε βοηθήσει σε παρόμοια προβλήματα τους Mötley Crüe. Η λύση αυτή δεν απέδωσε. Ο Άντλερ, απολύθηκε[1] [2] [3] μετά την τραγική του εμφάνιση, στις 7 Απριλίου του 1990, στο "Farm AID IV". Tην απόφαση αυτή, μετέφερε στον Άντλερ ο -επίσης ναρκομανής τότε- Slash. 

Κριτική [Επεξεργασία]

Το κομμάτι "One in a Million" του δίσκου "G N' R Lies" κατηγορήθηκε για ρατσιστική επίθεση κατά των μαύρων και των ομοφυλοφίλων. Για να αντικρούσει τα επιχειρήματα αυτά, ο Ρόουζ ανέφερε ότι ήταν θαυμαστής ομοφυλοφίλων καλλιτεχνών, όπως ο Φρέντι Μέρκιουρυ και ο Έλτον Τζον, ενώ είχε παίξει με τους Body Count, ένα μέταλ συγκρότημα, το οποίο αποτελείτο μόνον από μαύρους, όπως ο Ice-T.[3]

Use Your Illusion I & II [Επεξεργασία]

Μετά το "G N' R Lies", oι Slash και ΜακΚάγκαν πήγαν στο Σικάγο, ο Ρόουζ παρέμεινε στο ιδιόκτητο στούντιο του, στο Μαλιμπού, ο Στράντλιν απείχε από την όλη διαδικασία,[2] ενώ στη θέση του Άντλερ προσελήφθη ο πρώην ντράμμερ των Cult, Ματ Σόρουμ[2] [3] και ο Ρόουζ έφερε τον Ντίζυ Ριντ, για μια θέση στα πλήκτρα. Όλα αυτά έκαναν τον Slash να πιστέψει ότι το συγκρότημα έχανε σιγά-σιγά τον πανκ προσανατολισμό του. Η αποχή του Στράντλιν ανάγκασε τον Slash να παίξει τη ρυθμική κιθάρα στα περισσότερα από τα 36 κομμάτια του άλμπουμ. Όλα ήταν έτοιμα για την κυκλοφορία των δίσκων και απέμεναν μόνο τα φωνητικά του Ρόουζ. Ωστόσο, ο ίδιος έδειχνε να δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στα πλήκτρα, παρά στις κιθάρες. Τέλος, άλλη μια διαφωνία που προέκυψε, αφορούσε την κυκλοφορία ολόκληρου ή μέρους του υλικού που είχε ηχογραφηθεί: Ο Slash, βλέποντας πως, η μπάντα δε θα άντεχε στο χρόνο, πρότεινε να κυκλοφορήσουν μόνο τα 12 από τα 36 κομμάτια, κάτι που δε συνέβη, τελικά.[2] Έτσι, στις 17 Σεπτεμβρίου[2] [17] του 1991, η μπάντα κυκλοφόρησε δύο δίσκους με τίτλο: "Use Your Illusion I" και "Use Your Illusion II".[1] [2] [17] Εκείνη την ημέρα, έφθασαν στα δισκοπωλεία 4,2 εκατομμύρια των δίσκων αυτών.[17] Τα άλμπουμ αυτά κατέλαβαν τις δύο πρώτες θέσεις του Billboard Hot 100, κάτι το οποίο συνέβαινε για πρώτη φορά στην ιστορία της μουσικής.[2] Πολλά κομμάτια του δίσκου αυτού είχαν γραφεί πιο πριν, όπως τα: "Back off Bitch" (γράφηκε πριν από την ίδρυση των Guns N' Roses), "You Could Be Mine" (αποκλείστηκε από το "Appetite for Destruction") και το "November Rain" (το σόλο του γράφηκε από το Ρόουζ και το Slash, το 1986). Eπίσης, αρκετά γνωστό είναι το "Coma", το οποίο γράφηκε από το Slash, ενώ ο ίδιος βρισκόταν υπό την επήρεια ηρωίνης. Για το κομμάτι αυτό, ο ίδιος ο Slash έχει δηλώσει ότι αισθάνεται περήφανος.[17] Ο πρώτος δίσκος συμπεριελάμβανε έναν πιο σκληρό ήχο[2] και -μεταξύ άλλων- μια διασκευή του Live And Let Die του Πολ Μακάρτνεϊ. [2] [3] O δεύτερος δίσκος έδειχνε μια περισσότερο συνειδητοποιημένη μπάντα, με εντονότερα τονισμένη τη συνεισφορά του Ρόουζ, κομμάτια σχετικά με την πολιτική[2] και μια διασκευή του "Knocking on Heaven's Door", του Μπομπ Ντίλαν.[2] [3] Στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν και μουσικοί, όπως ο Άλις Κούπερ και ο Μάικλ Μονρώ. Ωστόσο, πολλά ερωτηματικά δημιούργησαν η χρήση πλήκτρων και οι διάφορες εμφανείς επιρροές από τους Queen και τον Έλτον Τζον.[2] Χρόνια αργότερα, ο Slash δήλωσε στο περιοδικό "Τotal Guitar": "Ειλικρινά, θα προτιμούσα να είχα κάνει ένα δίσκο με δέκα μόνο κομμάτια, με περισσότερη αμεσότητα, ωστόσο αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία για να αρχίσουμε να δουλεύουμε και πάλι σαν συγκρότημα.". Eπίσης, για τις σχέσεις του με τον Ρόουζ απεκάλυψε ότι: "εγώ με τον Αξλ τά πήγαινα καλά. Η μόνη διαφωνία σε σχέση με τα Illusion ήταν όσον αφορά τα συνθεσάιζερ. Διαφωνούσα με τη χρήση τους και τότε και τώρα". Για τις ηχογραφήσεις των δύο δίσκων, ο Slash δήλωσε: "Κάναμε ό,τι κάνουμε συνήθως. Μπαίναμε στο στούντιο όλοι μαζί και παίζαμε τα τραγούδια, ζωντανά, και έτσι, έβγαινε ο δίσκος. Αλλά, επειδή δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ ακουστικά, έπαιζα μαζί με τη μπάντα, απλά και μόνο για την ενέργεια του όλου πράγματος. Έπειτα, ξαναπήγαινα μόνος μου στο στούντιο και έγραφα τα δικά μου μέρη". Τέλος, για τη χημεία της μπάντας είπε: "όταν βάζαμε στην άκρη τις χαζομάρες και απλώς παίζαμε, τότε πραγματικά υπήρχε ενότητα στο γκρουπ".[17]

Βίντεο κλιπ  

Στα βίντεο κλιπ των κομματιών "November Rain", "Estranged" και "Don't Cry",[2] [3] τα οποία παίζονταν συχνά στο MTV,[3] αναπαριστώνται πραγματικά βιώματα του Αξλ Ρόουζ, στην πολυτάραχη σχέση που είχε με τη γυναίκα του, ενώ σε αυτό του "You Could Be Mine" συμμετέχει ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ.[2]

Περιοδεία  

Η περιοδεία σε Αμερική, Ευρώπη και Ασία,[1] που ακολούθησε, ήταν αρκετά επιτυχημένη, διαρκώντας 28 μήνες, ωστόσο δεν έλειψαν τα προβλήματα με τα ναρκωτικά.[3] H σημαντικότερη συναυλία που έδωσαν έγινε στο "Madison Square Garden", της Νέας Υόρκης.[17] Στις 6 Ιουνίου του 1992, στη συναυλία που έδωσαν στο Παρίσι, συμμετείχαν οι Στήβεν Τάιλερ και Τζο Πέρι των Aerosmith.[2] Στις 24[5] Μαΐου[3] [5] του 1993, έδωσαν για πρώτη φορά συναυλία[3] [5] [18] στo Ολυμπιακό Στάδιο των Αθηνών,[3] [5] με τη συμμετοχή του πρώην κιθαρίστα τους, Ίζυ Στράντλιν.[18] (η δεύτερη, στις 10 Ιουλίου[5] του 2006[5] [18] και πάλι με τη συμμετοχή του Στράντλιν).[18] Τη συανυλία άνοιξε η μπάντα του Μπράιαν Μέι, η οποία αποτελείτο από τους Κόζι Πάουελ και Νιλ Μάρεϊ.[5] Οι Guns N' Roses καθυστέρησαν, περίπου, δύο ώρες να εμφανισθούν, αναγκάζοντας το κοινό να περιμένει κάτω από μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, λόγω της υψηλής θερμοκρασίας. Αργότερα, μαθεύτηκε ότι η μπάντα δεν έφθασε στην ώρα της στο χώρο της συναυλίας, επειδή τα μέλη της ήθελαν να ολοκληρώσουν μια παρτίδα μίνι γκολφ, που είχαν αρχίσει στο ξενοδοχείο. Σε μια συναυλία, στο Σαιντ Λούις του Μιζούρι, ο Ρόουζ όρμηξε σε έναν οπαδό του συγκροτήματος, επειδή βιντεοσκοπούσε τη συναυλία. Έπειτα από αυτό το επεισόδιο, ο Ρόουζ αρνήθηκε να συνεχίσει τη συναυλία, εξαγριώνοντας όσους παρευρέθηκαν εκεί, με αποτέλεσμα των τραυματισμό δεκάδων οπαδών του συγκροτήματος. Πριν ακόμα τη λήξη της περιοδείας[3] ο Ίζυ Στράντλιν απεφάσισε να αποχωρήσει από τη μπάντα, καθώς δεν άντεχε στην πίεση, έχοντας παράλληλα προβλήματα με τα ναρκωτικά.[3] [5] Οι συναυλίες που δόθηκαν έφθασαν τις 192, συνολικά. Αμέσως μετά τη λήξη της περιοδείας, με προσωπική εισήγηση του Slash, προσελήφθη ο κιθαρίστας Γκίλμπυ Κλαρκ στη θέση του Στράντλιν. 

The Spaghetti Incident?, παρακμή και διάλυση [Επεξεργασία]

Το Νοέμβριο[3] του 1993, οι Guns N' Roses κυκλοφόρησαν το πέμπτο άλμπουμ τους, με τίτλο "The Spaghetti Incident?", το οποίο είναι, κατά πολλούς, το χειρότερο του συγκροτήματος.[1] [3] Μόλις έγινε αντιληπτό ότι επρόκειτο για μια τεράστια αποτυχία, ξέσπασε μεγάλη διαμάχη μεταξύ του Ρόουζ και του Slash, η οποία διήρκεσε[3] έως τον Οκτώβριο[1] του 1996, οπότε και ο κιθαρίστας αποχώρησε για να κάνει σόλο καριέρα,[1] [3] με τους Slash's Snakepit. Νωρίτερα, τo 1994, o κιθαρίστας Γκίλμπυ Κλαρκ απολύθηκε, καθώς ο Ρόουζ πίστευε πως, οι συνθετικές του ικανότητες δεν ανταποκρίνονταν σε αυτές της μπάντας.[1] Τον Απρίλιο του 1997, έφυγαν και οι ΜακΚάγκαν και Σόρουμ. Ο Ρόουζ, βλέποντας το συγκρότημά του να διαλύεται, έκανε κάποιες απέλπιδες προσπάθειες, για να στρέψει και πάλι πάνω του, τα φώτα της δημοσιότητας, οι οποίες απέτυχαν, λόγω της αδιαφορίας των θαυμαστών και των αποτυχημένων ακροάσεων νέων μουσικών.[3] Για το λόγο αυτό, ο τραγουδιστής απέκτησε τα δικαιώματα του ονόματος του συγκροτήματος,[1] [2] ενώ οι Slash, ΜακΚάγκαν και Σόρουμ ίδρυσαν τους Velvet Revolver.[1]

Chinese Democracy [Επεξεργασία]

O έκτος δίσκος των Guns N' Roses είχε τίτλο "Chinese Democracy"[3] [19] [20] και κυκλοφόρησε το 2008.[3] [20] Τα σπουδαιότερα κομμάτια του είναι τα "Better", "Sorry", "Chinese Democracy" και "Madagascar". Στην Ελλάδα, κυκλοφόρησε στις 24 Νοεμβρίου του ίδιου έτους.[20] Γενικά, δεν σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία. 

Μετά την κυκλοφορία του "Chinese Democracy" ακολούθησε περιοδεία σε Ασία, Βόρεια και Νότια Αμερική, στην οποία οι Guns N' Roses συμφώνησαν με την εταιρεία "Front Line Management", για παροχή διαφόρων υπηρεσιών, με αντάλλαγμα το 15% των εισόδων των συναυλιών. Ωστόσο, ο Ρόουζ αρνήθηκε, τελικά, να δώσει ποσοστό στην εταιρεία, με αποτέλεσμα τα στελέχη της να κάνουν αγωγή σε δικαστήριο του Λος Άντζελες, διεκδικώντας, περίπου, 1,8 από τα 12,5 εκατομμύρια δολάρια, τα οποία ήταν και τα κέρδη της περιοδείας.[21]

Reading & Leeds Festival [Επεξεργασία]

Η μπάντα πρωταγωνίστησε στο "Reading & Leeds Festival", του 2010, μαζί με τους Arcade Fire και τους Blink-182. 

Rock and Roll Hall of Fame  

To Δεκέμβριο του 2011, ανακοινώθηκε ότι,[10] οι Guns N' Roses, μαζί με τους: Red Hot Chili Peppers, Beastie Boys,[4] [10] Φρέντι Κινγκ και Small Faces/Faces [4] θα εντάσσονταν στο Rock and Roll Hall of Fame, του 2012,[4] [10] ενώ ο πρόεδρος αυτού ξεκαθάρισε ότι, προσκεκλημένοι θα ήταν τα μέλη του συγκροτήματος, κατά την ηχογράφηση του "Appetite for Destruction", δηλαδή, οι Ρόουζ, Slash, Στράντλιν, ΜακΚάγκαν και Άντλερ, κάτι που ο Slash διέψευσε, αρχικά.[11] O Aξλ Ρόουζ δήλωσε ότι, υπήρχαν πιθανότητες, για την επανένωση της αρχικής σύνθεσης των Guns N' Roses, λόγω της περιστάσεως,[10] όπως και ο Ντίζυ Ριντ, ο οποίος επιβεβαίωνε τον Ρόουζ,[12] με τον DJ Ashba, ενεργό μέλος του συγκροτήματος, να συμφωνεί μαζί του.[23] Παρ'όλα αυτά, στις αρχές [[Α]ρίλιος|Απριλίου]], ο ίδιος ο Ρόουζ με επιστολή του, γνωτοποίησε ότι, θα απείχε από την τελετή.[4] Η ένταξη της μπάντας έγινε, στις 14[10] [11] [13] Απριλίου του 2012, στο Κλίβλαντ,[10] [11] [12] [13] με τους Green Day να τούς εισαγάγουν.[13] Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Ρόουζ και Στράντλιν δεν παρευρέθηκαν.[4] Για το λόγο αυτό, ο Slash δήλωσε στο περιοδικό "Rolling Stone": "Ήθελα με όλη μου την καρδιά να μαζευτεί ολόκληρη η αρχική σύνθεση και να παίξει ζωντανά. Και πίστευα, μέχρι το τελευταίο λεπτό ότι, ο Aξλ θα συμφωνούσε, τελικά, όταν και έμαθα ότι, αποκλείεται να ανέβει στη σκηνή. Τότε ήταν που όλοι μας αποφασίσαμε ότι θα παίζαμε τα τραγούδια μας ούτως ή άλλως. Δεν είχα ποτέ αυταπάτες ότι οι Guns N' Roses θα ήταν ξανά μαζί για οτιδήποτε. Ίσως προσπάθησα να τό δω να συμβαίνει μόνο για αυτήν τη μία φορά, αλλά παίζοντας στη συγκεκριμένη συναυλία, ένιωσα πραγματικά σαν να κλείνω το βιβλίο".[24] Τη μπάντα συνέθεσαν τα πρώην μέλη της: Slash, Νταφ ΜακΚάγκαν, Ματ Σόρουμ, Γκιμπλ Κλαρκ, ενώ τη θέση του Αξλ Ρόουζ στα φωνητικά πήρε ο Μάυλς Κέννεντυ των Alter Bridge. Λίγες μέρες μετά, ο Ρόουζ έστειλε μια νέα επιστολή στα ΜΜΕ, ασκώντας κριτική στο Rock and Roll Hall of Fame και την όλη διαδικασία ένταξης ενός συγκροτήματος ή μουσικού σε αυτό. 

Έβδομο άλμπουμ  

Σύμφωνα με δηλώσεις του DJ Ashba, τον Ιανουάριο του 2012, οι Guns N' Roses ετοιμάζουν ένα νέο δίσκο, ο οποίος θα αποτελείται -μάλλον- από δώδεκα κομμάτια. 

Περιοδεία 2012 

Οι Guns N' Roses ξεκίνησαν μια νέα περιοδεία, στις 2 Οκτωβρίου του 2011, στο Ρίο ντε Τζανέιρο,  στο φεστιβάλ Rock in Rio. Μέχρι στιγμής έχουν περάσει από: Χιλή, Αργεντινή, Ηνωμένο Βασίλειο, Παραγουάη, Μεξικό, Ηνωμένες Πολιτείες,  Καναδά,  Ρωσία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία,[30] Ιταλία, Βέλγιο, Ελβετία, Αυστρία, Ισραήλ, Τουρκία, Βουλγαρία, Πολωνία, Σερβία, Σλοβακία, Κροατία και Ισπανία.   Στη συναυλία που έδωσαν στο Βανκούβερ, στις 17 Δεκεμβρίου, εμφανίστηκε μαζί τους ο πάλαι ποτέ μπασίστας τους, Νταφ ΜακΚάγκαν, με τη μπάντα του, Duff McKagan's Loaded και έπαιξε δύο κομμάτια . Για τη συναυλία που έδωσαν στις 25 Μαΐου του 2012, στη Γλασκώβη, απαίτησαν η μπροστινή σειρά να αποτελείται μόνο από μοντέλα.  Στις 29  Μαΐου του 2012, στη συναυλία τους στο Μάντσεστερ,  άργησαν, περίπου, μία ώρα να εμφανισθούν, με αποτέλεσμα το 40% του κοινού να αποχωρήσει (4,000 από τους 10,000 συνολικά). Η συναυλία διήρκεσε τρεις ώρες.  Στις 31 Μαΐου του 2012, οι Guns N' Roses έδωσαν συναυλία στην O2 Arena του Λονδίνου, με τη συμμετοχή του Ίζυ Στράντλιν. Στις 22 Ιουνίου του 2012  επανεμφανίσθηκαν  στο φεστιβάλ "Gods of Metal", στο Μιλάνο,  έπειτα από έξι χρόνια απουσίας.